Hoe lang nog?

Daar zit je dan, helemaal alleen, in Australie op een wijngaard. En het gaat prima :-) Alex is inmiddels ruim drie weken weg, maar gelukkig komt hij over drie dagen terug! De tijd ging lang niet zo snel als ik gehoopt had, maar ik heb toch weer vanalles gedaan en soms is het ook wel even fijn om alleen te zijn.

Eerst heb ik hier nog als een razende alle boompjes gesnoeid die nog gesnoeid moesten worden. Trevor had aan het begin gezegd, zorg dat je de snoeischaar niet breekt, dat gebeurt namelijk als je probeert om een ijzeren draad door te knippen, duh! Maar ook als je de snoeischaar draait terwijl je iets aan het snoeien bent. Die dingen zijn heel duur, dus ik was er een beetje angstig voor, kluns die ik ben, maar natuurlijk nergens voor nodig. Of toch? In de laatste dagen heb ik twee snoeischaren gebroken, oeps. UIteindelijk was ik beter af, want ik mocht de elektrische snoeischaar gebruiken, hierbij hoef je dus zelf geen kracht te zetten, dat is wat vriendelijker voor je handen, hoewel dat ding wel zwaar is. Verder heb je wat meer kans dat je je vingers afknipt in plaats van de takken, dus dat is minder leuk.

Trevor had daarna even geen werk meer voor me, maar voordat dat een probleem werd had hij al de oplossing. Ik kon wel bij de "buurman" terrecht, 20 km verderop ongeveer. Hij had een ieniemienie wijngaard waar ik mooi door mocht gaan met snoeien. Ik zat er nou niet helemaal op te wachten om weer bij een andere familie te gaan wonen, maar aan de andere kant wilde ik ook werk hebben en bedacht ik dat op deze manier de tijd misschien sneller zou gaan.

De familie bestaat uit Pete en Carol en hun dochter Ella van 9 jaar. Ze hebben een mooi, groot huis, met een stuk land eromheen en dus ook een kleine wijngaard. Ook hier waren schapen, honden en Alpaca's, een soort lama is dat. Pete werkte alleen met elektrische snoeischaren, dat was mooi, want ik was wel een beetje klaar met al dat zware handwerk. Deze takken waren ook heel dik, ze zijn allemaal anders namelijk, shiraz, cabernet enz... Ik had even naar zijn werk gekeken en zag dat hij het heel anders deed dan Trevor, veel rommeliger, ik zou veel meer afknippen. Trevor vond het grappig dat ik dat zag, ben ik toch al een beetje een deskundige zo :-) Maargoed, ik deed het zoals ik het geleerd had en dat was ook helemaal prima.

De familie was druk met werk, dus ik was meestal alleen, wat ik op zich geen probleem vind, maar na een tijdje wordt het wel een beetje saai. De honden hielden me nog een beetje gezelschap, Molly, een gezellige dikke labrador kwam altijd met me mee en ging dan liggen waar ik aan het werk was. De andere honden waren heel klein en schattig, met allebei een truitje aan tegen de kou.

De Alpaca's vond ik wat minder gezellig, ze liepen vrij rond en elke keer als ik eraan kwam, liepen ze naar me toe, terwijl ik eigenlijk hoopte dat ze de andere kant op zouden gaan. Ik weet dat ze kunnen spugen en ze kijken altijd zo ontzettend kwaad en ze zijn ook niet de kleinste. Later heb ik ze toch gevoerd en toen spuugden ze alleen naar elkaar, mooi zo :-) Eigenlijk zijn ze best wel een soort van mooi, het waren er vijf, waarvan 1 nog een baby, maar ze hadden allemaal een andere kleur vacht en ze zijn wel bijzonder.

' s avonds blafte Molly naar alles wat bewoog en dat is waarschijnlijk nogal wat, want ze ging maar door. Aan het begin kon ik er niet echt van slapen, maar later raakte ik er aardig aan gewend. Ze hadden ook nog een lammetje rond het huis lopen, die gedraagt zich ook als een hond, heel grappig, snapt waarschijnlijk ook niet dat hij een schaap is. Later had hij op de een of andere manier z'n poot gebroken, heel sneu, maar hij bleef gewoon vrolijk rond huppelen.

Na een aantal dagen was ik klaar met snoeien, over het algemeen geen problemen gehad, behalve dan dat 1 snoeischaar uit elkaar viel door een verloren schroefje, wat ik uiteindelijk ook niet meer kon vinden, de 2e snoeischaar mistte op een gegeven moment het handvat en later knipte ik voor het eerst een ijzeren draad door...oh... en toen ik naar beneden keek zag ik dat het boompje heel netjes in 2en was gespleten. Ik baalde er wel een beetje van, maar Pete deed er heel relaxed over, dus niks aan de hand. Nu is het boompje netjes ingepakt in tape en misschien overleefd hij het nog. Ik moest de snoeischaar ook goed onderhouden door h'm elke dag te slijpen en er een soort spul in te spuiten om h'm soepel te houden. Dat deed ik netjes en soms spoot dat spul overal waar het hoorde en waar het niet hoorde, gelukkig was ik de enige die dat zag :-)

Na al dat snoeien kreeg ik nog wat andere klusjes om te doen. Het hele huis heb ik schoongemaakt en dat was een behoorlijke klus, verder mocht ik nog aan het werk in de tuin, weer snoeien..... ik had geen idee wat ik aan het doen was, maar ik begreep dat ik alle lage takken af moest snoeien en natuurlijk alles waar niet veel leven meer in zat. Twee dagen ben ik bezig geweest, complete bomen weggesleept en uiteindelijk had ik drie bergen met afgesnoeide takken. Heb ik toch nog een beetje groene vingers van m'n vader dacht ik zo haha

Daarna was er eigenlijk niet meer zoveel werk voor mij. Ze vonden het prima als ik bleef en alleen maar de vloer zou dweilen en de vaatwasser zou legen, dat was genoeg, maar dat vind ik dan niks, een beetje rondhangen, ik wil wat doen! Het was leuk bij deze familie, juist omdat het ook weer anders is. Elke avond lekker timtams eten, DE chocolade koekjes van Australie, te heerlijk. Spelletjes gespeeld met Ella en Pete en natuurlijk ook een hoop van de Olympische spelen gevolgd.

Na twee weken hier te zijn geweest kon ik weer terug naar Trevor en Mary. Heel fijn om weer terug te zijn! Lekker samen farmer wants a wife kijken enzo :-) Ze zijn de afgelopen dagen heel druk geweest, dus ik ben inmiddels al een paar nachten alleen geweest. Dat zou een beetje eng kunnen zijn, omdat ik niet echt in de bewoonde wereld ben, maar dat gaat eigenlijk prima.

Ik werk nu maar drie tot vier uur per dag, alleen om de "huur" te kunnen betalen en dat vind ik eigenlijk wel goed zo. Ik ga elke dag hardlopen en ben in een heel dik boek bezig, moet eigenlijk nog wat voorbereidingswerk doen voor onze reis enz. enz.. dus ik verveel me nooit. Elke avond maak ik het haardvuur aan, heel gezellig.

Laatst kwam ik met het hardlopen een Emu tegen... waaaaahhh..... ik dacht, misschien wordt hij wel aggresief en komt hij zo op me af rennen met die lange poten, dus ik ben mooi de andere kant op gerend. Later zei ik het tegen Trevor, hij was totaal niet onder de indruk natuurlijk, Oh ja, er lopen er hier vier rond, dat je ze nog niet eerder gezien hebt dan, ooh lekker dan, heel gerustellend. Gisteren ook nog een possum gezien, die leeft blijkbaar onder de stenen van de vijver en liet heel even z'n kopje zien. Alle kleine vogeltjes kwamen uit m'n hand eten,heel schattig en het mannetje is heel mooi felblauw, dus die kon ik eens goed bekijken.

Ik ben nu alle ijzeren draden op de grond aan het gooien, ze zitten namelijk geklemd in een paal, hoog boven de boompjes en moeten nu dus omlaag. Niet heel bijzonder werk, maar in ieder geval niet heel inspannend. Er vliegen altijd allemaal vogels om me heen en soms zet ik even een tijdje m'n Ipod uit om gewoon heerlijk naar de stilte te luisteren, dat kan ook zo mooi zijn.

De natuur is niet altijd iets om blij van te worden, ik heb al een aantal lammetjes dood gevonden, echt heel zielig. Ik had er laatst een "gered", althans, dat dacht ik, hij zat vast in een hek, maar toen ik hm eruit haalde bleef hij gewoon staan, hij was dus ziek en daar kun je dan niks aan doen. Dat hoort er dan bij en dan ga je weer door en dan kijk je naar alle lieve lammetjes waar het wel heel goed mee gaat. Het lammetje waar wij voor gezorgd hebben is er ook nog steeds. Ik geef hem elke dag even een knuffel en gelukkig herkent hij me nog, als hij me nu ziet gaat zijn hoofdje omhoog en begint hij me al te roepen, nou ja, soort van dan :-)

Toen ik weer hier kwam werd ik blij verrast door allemaal lieve kaartjes van mijn lieve oma en tante Willy, zo leuk! Het is heerlijk om ook wat van Nederland te horen en echt in je handen te kunnen houden. Mijn ouders en zus verrassen me ook steeds met een pakket vol leuke, lieve en lekkere dingen! De chocolade is meestal het eerste wat op is, maar de stroopwafels gaan ook altijd hard :-)

Eerlijk gezegd ben ik nu wel een beetje klaar met werken en ben ik ongeveer vijf keer per dag de dagen aan het tellen voordat we in de auto kunnen stappen en onze reis kunnen beginnen. Niet lang meer nu. Het weer wordt inmiddels wel beter, hoewel het vandaag grijs en regenachtig is, maar meestal schijnt de zon al aardig en voelt het alweer als zomer!

Dit was een fantastische ervaring om nooit meer te vergeten, ik heb weer zoveel nieuwe dingen geleerd en vooral nieuwe mensen leren kennen en ik ken mezelf weer een beetje beter. Alleen zijn is prima en soms nodig en soms heerlijk, maar ik begin nu tegen mezelf te praten, dus het is goed dat Alex terug komt en me weer een knuffel geeft.

Hopelijk vertrekken we ergens volgende week, het liefste maandag al als het kan. Eerst 6 a 7 weken door Australie en dan gaan we half Oktober naar Maleisie, Indonesie, Birma en Singapore, maar ik houd jullie natuurlijk op de hoogte, want ik heb vast weer heel veel te vertellen!

Nu ga ik het vuur aanmaken, want het is koud!!!!

Liefs