Its all part of the experience

En op weg zijn we weer! 1 Mei zijn we vertrokken vanuit Perth, op weg richting Manjimup om daar ons boerderij werk te gaan starten. Onderweg stopten we nog even voor thee en scones en na nog eens twee uur rijden kwamen we aan bij de Tree of Love ! We wisten niet zo goed wat we moesten verwachten, want de website was ronduit vaag. We zouden onze liefde moeten delen met de advocado's enzo, leek me nog wel grappig ook.

De boerderij was vrijwel verlaten toen we om 4 uur smiddags aankwamen. Een paar mensen waren aan het werk, we moesten wat papieren invullen en verder was het een beetje wachten op de mensen die terug zouden komen van hun werk. We speelden een beetje tafeltennis, ik word inmiddels al aardig goed moet ik zeggen en we keken een beetje rond. Er loopt hier een hele zooi ganzen, die schijten de hele boel onder, minder fijn als je op je slippers loopt, dat zal ik dan wel weer zijn natuurlijk. We zagen al een prachtige campervan staan in de garage en later bleek idd dat dat onze slaapplek zal worden. Er werken hier twee Italiaanse jongens, 1 meisje uit Taiwan, een Engels meisje en wij. We hebben een keuken en een zithoek in de garage en een doche en toilet in een soort golfplaten hokje buiten.

Dag 1 ging onze wekker om 6 uur, snel ontbijtje, douchen hoeft niet, want je gaat toch stinken en daar sprongen we in de auto op weg naar de boerderij 15 minuten verderop. Wij verblijven namelijk op de advocado boerderij en ze hebben nog een heel groot stuk land iets verderop. Eerlijk gezegd was ik nog blij verrast met de outfit die ik voor mezelf bij elkaar had gezocht. Grijze legging, blauw lang hemdje, streepjes tshirt en dan mn bergschoenen, oh en een warm fleeche vest, want geloof het of niet, maar hier in Australie is het ook echt wel winter, dikke truien zijn dus noodzakelijk. Eenmaal op het stuk land aangekomen werd ik snel in een fluoriserend geel regenpak gehezen en een paar veel te grote laarzen en daar stond ik dan, blij te wezen met mn outfit. Het leuke is dat je op dat veld toch niemand tegenkomt, ik wordt hooguit uitgelachen door een kookaburra, maar het kan altijd erger.
Onze eerste klus was mais plukken! Leuk! Ik kreeg een mand op mn rug en daar ging ik heel blij door alle rijen mais. Ik ging als een speer en het viel me allemaal heel erg mee, zo zwaar was het niet. Ik zag het Engelse meisje voorbij komen met haar mand vol mais, die ging ze even legen in het krat. Oh, even kijken hoeveel ik inmiddels heb, vol verwachting keek ik achterom, LEEG! NEE, hoe kan dat nou? Mijn mand is open aan de onderkant, lekker dan! Bleek dus dat er onderaan touwtjes zitten met een knoop en die moet je achter een paar haken eh haken en dan blijft ie hangen en als je hm dus wil legen maak je het weer los. Goed, echt weer zo'n actie voor mij. Het is een organische boerderij, dat is heel leuk allmaal, maar dat betekent dat ze ook lekker alles laten groeien, onkruid bedoel ik dan, dus het was nogal lastig lopen tussen die al die rijen mais. Al met al is het prima werk, als je het maar niet te lang hoeft te doen. Op een gegeven moment begon die mand enorm in mn schouders te snijden, door die te grote laarzen was lopen ook niet heel makkelijk en je wordt gewoon moe. We moesten toch echt 8 uur blijven, dus na de eerste dag was ik helemaal kapot. Mn handen deden zoveel pijn!! Eten koken doen we zelf, gelukkig ging iemand van de groep koken. We eten heel veel groente, allemaal van het veld, groente pasta, groente soep, groente lasagna en dan een fruit toetje, fruit crumble ofzo, heel lekker! Daarna rolden we onze campervan in, die vol met muggen en vliegen zit, om half 9 ongeveer, helemaal uitgeput!

Dag twee ging opnieuw om 6 uur de wekker en met een lichaam vol spierpijn, ik ben ook niks gewend he? Deze dag mochten we broccoli en bloemkool snijden. 1 kerel rijdt dan op zo'n wagen, daar komt een loopband uit, wij lopen achter die loopband en moeten dan de broccoli, alleen als ie groot genoeg is, afsnijden, de bladeren eraf halen en dan op de band leggen. Iederen doet 1 rij en op die rij heb je wel ongeveer 3 broccoli's naast elkaar, dus je moet nog opschieten ook. En dan heb je zo'n lekkere gezellige kerel op de wagen die dan heel leuk roept dat de broccoli wel schoon moet zijn en dat je niet schuin af mag snijden en dat je wel een beetje moet opschieten. Toedeledokie hoor, die heb ik gewoon ff lekker genegeerd, zeker als hij mijn naam niet eens kan uitspreken. Het leuke was dat de andere kerel die ons wel meehielp hem lekker zat uit te schelden om dat het toch een nietsnut is, ik zal het even netjes zeggen :-) Het ging maar door en het ging maar door, aan het einde van de dag kon ik geen broccoli of bloemkool meer zien, maar nog wel eten!

Dag drie ging om 6 uur de wekker, vervolgens op het veld, in de mist, klaar om de laatste mais te plukken. Daarna mochten we onkruid wieden, ik dacht dat ze dat niet deden, maar het was blijkbaar om ons bezig te houden. Ik heb nog nooit zo onder de modder gezeten en ik ben nog nooit zo blij geweest met een felgeel regenpak :-) Uren stonden we daar gebukt over de bloemkool, overal het onkruid tussenuit halen, rij na rij na rij.... en steeds hoopten we dat de baas zou komen om ons naar huis te sturen, omdat het zinloos werk is, omdat we niet eens betaald krijgen, omdat we het al uren aan het doen waren, omdat er niet eens een toilet op dat stuk land is, omdat de douche ijskoud of loeiheet is en omdat het gewoon genoeg was. Na een dag van 9 uur werken mochten we naar huis. Spierpijn!!!!!

Zaterdag en zondag waren we vrij, gister kon ik niet eens normaal lopen haha, ik ben benieuwd of ik er nu al wat meer aan gewend ben. Ik was al teveel gewend aan het vroege opstaan, dus werd heerlijk vroeg wakker. We hadden heel veel zin om even lekker weg van hier te zijn, even naar een leuk dorpje. We waren 10 minuten onderweg en werden aangehouden door de politie, boete van 200 dollar voor te hard rijden en het feit dat Alex z'n rijbewijs niet bij zich had! Het was echt een beetje een nare streek, want je mag namelijk 110 km per uur rijden, als je door een dorpje rijdt moet je terug naar 80, dat was in dit geval een dorpje of eigenlijk weg van 1km lang, daar stond de politie gewoon heel leuk opgesteld om ons even te pakken. Maargoed, ze hadden gelijk en we zijn gewoon lekker gaan lunchen in een gezellig dorpje vlakbij. Later bleek dat zijn rijbewijs wel gewoon in de auto lag! Het grappige is dat we vandaag dezelfde politie agent tegenkwamen in het dorp hier en we zeiden heel vriendelijk gedag, nou Alex dan, ik had er niet zoveel zin in :-)

Vandaag hebben we nog de Gloucester Tree beklommen, dat is een boom van 61 meter hoog. Er is een hele trap omheen gemaakt, dus je kunt zo omhoog klimmen. Ik ging heel snel naarboven, viel allemaal wel mee, naar beneden vindt ik wat minder fijn, voelt meer alsof je zo naar beneden kan vallen, maar we hebben het weer gehaald, was weer leuk! En we hadden zeker de beweging even nodig, anders worden onze spieren veel te lui! We hebben uitzicht op een nieuwe en veel betere baan in Pemberton de komende week, dus we hopen dat het inderdaad onze nieuwe baan gaat worden, want ik weet niet hoe lang ik dit nog leuk vind!
Maar zoals Alex en ik altijd glimlachend tegen elkaar zeggen, ook al zitten we onder de modder en komt er geen eind aan het onkruid dat door ons geplukt moet worden, its all part of the experience and LIFE COULD BE WORSE ! :-)))) En zo is het ook.