Bolivia

Waaaaaahhh... nog een verslag??? Ja sorry, het is overduidelijk dat ik even tijd te over heb, dus daar moet ik nu gebruik van maken. Alex is op dit moment een tour aan het doen in de mijnen, dat is iets wat je gedaan moet hebben als je Potosi bezoekt. Ik vind het heel interessant, maar toch niks voor mij, 3km in kleine, smalle, donkere gangetjes lopen, ik zag het niet zitten, dus vandaar dat ik jullie opzadel met drie verslagen.

Vanuit Salta werden we om 5 uur snachts bij de grens afgezet. De grens gaat pas om 8 uur open, dus we zaten samen in mijn slaapzak in het ijskoude busstation het daglicht af te wachten. Gelukkig ging het bij de grens allemaal soepel en al snel zaten we in een minibusje op weg naar Tupiza. Je ziet meteen het verschil. Alle vrouwen zijn druk aan het werk, hebben twee lange vlechten, een hoog hoedje, verschillende lagen met wijde rokken, hoge kousen en een gekleurde doek, met meestal een baby erin omgeslagen en soms eten etc.

Tupiza zelf is omringd door rode rots, het stadje is heel mooi, ook weer een mooi plaza en veel mooie gebouwen. De mensen bleken iets minder vriendelijk, in ons hostel kon er bijna geen glimlachje af en als we ergens iets kochten leken ze eerder geiiriteerd dan blij. Ik was ook ziek, Tupiza is bijna 4000m hoog, dus daar hadden we allebei last van. Heel snel moe, we raakten al buiten adem door een bord cornflakes te eten. Verder kon ik bijna geen eten binnen houden en dat duurde zo´n drie dagen, niet fijn. Dus we deden het rustig aan en lagen veel op bed.

Het was inmiddels Goede Vrijdag en we gingen naar de kerk om te kijken hoe het hier zou zijn. Natuurlijk konden we er weinig van volgen in het Spaans, maar het zingen was mooi en het was bijzonder om te zien hoe groot het hier is en vooral hoe iedereen erbij betrokken is. Er ging een hele tocht met het kruis door de kerk en opnieuw ging iedereen in de rij om de voeten vanf Jezus te kussen onder veel gezang. Later ging er nog een hele tocht door het stadje, iedereen in het zwart, veel muziek en rook en iedereen knielde in de straat, hoe oud ze ook zijn. Dat is dus hoe het gaat bij een Katholieke Goede Vrijdag.

We hadden een tour geboekt naar Salar de Uyuni, 4 dagen in een Jeep, van Tupiza naar Uyuni. We deelden de jeep met een Engels stel en onze Spaanse gids Mario. We verstonden het prima, met soms een paar gebaren hier en daar. Hij vertelde ons dat we uit de auto moesten en een stukje zouden gaan lopen en hij ons later op zou pikken. Het Engelse stel knikte druk en zei Si, SI, maar ze bleven heel leuk zitten, zo hadden we af en toe wel wat misverstanden. Al snel bleek er een probleem te zijn met de auto, een andere jeep kwam te hulp en we konden verder. We waren al ongerust, maar later bleek het erbij te horen, elke jeep had een paar keer een probleem. Iedereen eromheen, beetje water erin, beetje meer plakband en gaan!

In een ander Jeep zaten nog een Nederlands stel (altijd leuk) en een Amerikaans stel. Samen werden we 1 grote groep en het was ontzettend gezellig! Het is geweldig om mensen om je heen te hebben met dezelfde instelling, genieten van het leven, reizen, dan weer werken en dromen over de volgende reis en weer gaan. Zo konden we heel wat ervaringen uitwisselen en genieten van alle mooie dingen om ons heen. De lunch was altijd fantastisch, het diner vaak veel te zout, en voor het ontbijt kregen we zelfs een keer een soort pannekoeken. We zagen prachtige meren, rood of groen of blauw gekleurd, met honderden flamingo´s, rode rotsformaties, uitgestrekte gebieden, verlaten dorpjes, honderden lama´s, een vos, ezels, we zwommen in de hotsprings, we zagen bergen met allemaal kleuren, vulkanen, geysers met enorm veel grijs bubbelend modder en de geur van rotte eieren.

De accomodatie was helemaal prima, fijne bedden, met dikke dekens. Toch hadden we ook onze slaapzak nog nodig, want het was ijskoud. We waren steeds rond de 4500m hoog en bij de geyers zelfs op 5000m hoog. Daardoor waren we duizelig en hadden we hoofdpijn, maar verder ging het helemaal prima. De sterrenhemels waren fantastisch, met melkweg en al. De zoutvlaktes waren voor de laatste dag. Om 5 uur op vanuit het Salt hotel ( bijna helemaal gemaakt van zout, tafels en stoelen, muren en de grond lag bezaaid met zoutkorrels. In dit hotel konden we eindelijk douchen, dat was nergens anders mogelijk, dus iedereen was weer lekker fris.

We bekeken de zonsopgang vanaf een heuvel, hadden een heerlijk ontbijt met leuke gekleurde tafelkleedjes en gingen naar de zoutvlakte om gekke, springende foto´s te maken. Het is heel bijzonder om alleen maar het witte van de grond en het blauwe van de lucht te zien en ook hoe de zoutvlakte gevormd is. Een hele tijd waren we bezig om foto´s te maken, is moeilijker dan je denkt, maar zeg maar of je denkt dat ze goed gelukt zijn, als ze eindelijk op facebook staan.

Het was urenlang in de auto zitten en erg koud snachts, maar het was het allemaal waard, het was een geweldige ervaring met allemaal leuke mensen, wat het alleen nog maar beter maakte.

In Uyuni werden we afgezet, daar hadden we 1 nachtje en vanaf daar gingen we door naar Potosi, waar we nu zijn. Ik vind Potosi helemaal leuk, er was een tijd dat dit 1 van de rijkste steden was en de Spanjaarden hebben daarom overal enorme kerken en mooie gebouwen gebouwd en daarom is Potosi zoooo mooi en gezellig. Mensen zijn ook erg aardig en we zitten opnieuw in een fijn hostel. Gister hadden we opeens sneeuw, maar vandaag schijnt de zon. Potosi is 4000m hoog, dus het is nog steeds redelijk vermoeiend om in stijle straatjes te lopen, maar verder zijn we er aardig aan gewend.

We gaan nog even door in Bolivia en gaan dan naar Brazilie voor een paar dagen en voor daarna hebben we ook nog een heel plan, maar dit is wel even genoeg voor nu!

Ja, dit is echt het einde. Eindelijk.

Liefs