De ¨W¨van Torres del Paine

Eindelijk heb ik weer even tijd om te schrijven, dus hier een update!

Argentinie, daar zijn we dan! El Chalten was onze eerste stop, met het plan om hier te gaan hiken voor een paar dagen. Toen we aankwamen waaide het toch hard!!! Niet normaal, zo´n sterke wind had ik nog nooit meegemaakt. Niemand leek er echter last van te hebben, dit was blijkbaar een normale windkracht. We huurden een tent, een kooksetje en twee slaapmatjes. Om 11 uur de volgende dag gingen we op pad. Gelukkig liepen we al snel in een dal, zodat we geen last hadden van de wind. Binnen drie uur waren we bij onze eerste kampeerplek, waar de wind gelukkig meeviel. Onderweg waren we al een paar keer bijna weggeblazen, zelfs met de zware rugtassen. We namen een kijkje bij laguna Torre, maar om daar te komen moesten we vechten tegen de wind en eemaal daar kon ik bijna geen ademhalen en moesten we snel schuilen achter een stapel stenen. We wilden toch naar het uitkijkpunt voor de gletsjer, maar het eerste piepkleine heuveltje bleek al een te grote uitdaging, we werden er bijna vanaf gegooid. Dus gingen wij maar terug naar de tent. Later op de avond zijn we toch teruggegaan, de wind was gaan liggen en we konden de gletsjer mooi zien.

De volgende dag was het 3 uur lopen naar de volgende camping, de wandeling was saai, het was koud en het begon ook nog te regenen. Niet fijn. Eemaal op de camping, snel een soepje om op te warmen en toen de zon doorbrak besloten we de steile helling te beklimmen naar Laguna los Tres. Hoe hoger we kwamen, hoe harder het waaide. Eenmaal op de top was het bijna niet te doen. Ik kan er dan ook minder van genieten, had het superkoud en schuilde achter een stapel stenen en keek af en toe eroverheen om het uitzicht te zien. Een helderblauw meer, met drie puntige bergen erachter. Heel mooi hoor, maar als ik bijna van de berg afgeblazen wordt, kan ik me moeilijk concentreren haha, dus ik was blij toen we weer naar beneden gingen.

Oooohhh die nacht was het KOUD!! Ik had alle kleren aan die ik bij me had, dikke slaapzak, maar het hielp niks. De volgende ochtend werden we wakker met sneeuw. Met handen verdoofd van de kou braken we de tent af en gingen we snel op weg, terug naar het stadje. Na een uur was de sneeuw verdwenen en hadden we onszelf goed warmgelopen. Ook kregen we op de terugweg het mooiste uitzicht, een grote ravijn, besneeuwde bergtoppen in de verte, bomen met rode en gele bladeren, erg mooi.

In El Chalten konden we heerlijk bijkomen in het hostel met een hete douche. De volgende ochtend vertrokken we om 7 uur naar El Calafate. We hadden een leuk hostel waar de eigenaar ons steeds Chico´s noemde. In El Calafate kun je naar de gletsjer Perito Moreno, 1 van de meest actieve gletsjers in de wereld en 14 km lang!

Daar aangekomen gingen we eerst met de boot, deze bracht ons heel dichtbij de gletsjer, heel bijzonder, zo ontzettend groot. We waren al helemaal onder de indruk, toen we opeens met de bus de hoek omgingen en begrepen dat we nog maar een klein stukje hadden gezien. Eindeloos lang en breed is deze gletsjer en nog steeds enorm actief, elke dag groeit de gletsjer een paar meter. Dat betekent dat er steeds hele stukken ijs afbreken en dat maakt een enorm kabaal, heel gaaf om te zien.

Puerto Natales is het vertrekpunt voor alle mensen die naar het Nationale park Torres del Paine gaan. Puerto Natales is opnieuw in Chile. Wij bleven hier eerst een paar dagen om het weer af te wachten. Het was koud, wat niet heel erg is, maar het regende heel hard en heel veel. Niet het ideale weer om een paar dagen met een tentje op weg te gaan. We wilden ook weer niet te lang wachten, dus we stelden onze trip uiteindelijk maar 1 dag uit. Om 6.30 am zaten we in de bus naar het park. Duurde uiteindelijk nog een tijdje om daar te komen, eerst 20 min bij een cafe wachten (waarom?) en later kregen we nog een instructie over het park (wat doe je als je een puma tegenkomt) en toen moesten we nog een uur op de boot wachten, die ons uiteindelijk lekker ruig over de golven van het meer? ( ja, het meer had golven door de sterke wind) naar ons beginpunt van de track bracht.

Wij sloegen de gletsjer over omdat we al een behoorlijk grote gletsjer gezien hadden. Je kunt kiezen voor de ¨O¨ track, die 8-10 dagen duurt, of voor de ¨W¨ track, die 4-5 dagen duurt. Wij gingen voor de laatste, vooral omdat we niet heel gek zijn op kamperen, niet voor lange tijd in ieder geval. Bij de ferry kon ik mooi een achtergelaten wandelstok oppakken, die bleek ik ook echt nodig te hebben. Het pad bleek redelijk makkelijk en ondanks de harde wind kwamen we binnen 3 uur bij de kampeerplaats aan. Alex droeg aan het begin de zware tas, waarschijnlijk 15 kg, met tent, kookset, eten, slaapzakken. Ik droeg de matjes, twee flessen water, kleding, eten, camera in een kleinere rugzak.

De kampeerplaats was helemaal prima, we kookten in de daarvoor bestemde shelter ( 3 dagen spaghetti) en genoten snachts van onze luxe opblaasmatjes, veel beter dan de matjes in El Chalten die alleen beschermen tegen de kou. De volgende ochtend om half 10 op weg naar Mirador Britanico, zou 5 uur wandelen zijn, wij waren er in 2 uur en 10 min. Het was een mooi uitzicht, met bergen en groen en een gletsjer die met een hoop gedonder van zich liet horen als er weer een stuk afbrak. Het was opnieuw ijskoud. Terug bij de camping, alles inpakken, instant noodles eten en door naar camping Cuernos, twee uur lopen. Deze keer had ik de grote backpack. We hadden een mooi uitzicht op het mintgroene meer, dus voordat we het wisten waren we er al. Hier hadden we een hete douche ( een paar straaltjes, maar dat was genoeg) en we konden binnen koken, wat fijn was. We gingen kaarten met twee Belgische meiden die dezelfde route liepen en redelijk vroeg slapen, want de volgende dag zou de zwaarste worden, 8 uur lopen naar Campo Torres.

We vertrokken om 10 uur, hadden soep voor ontbijt, is niet zo slecht als het klinkt. De 1e twee uur gingen prima, ik keek mn ogen uit naar de mooie natuur, het meer, de bergen en het wijdse uitzicht. Daarna kreeg ik opeens buikkrampen, dus moest steeds stoppen totdat de pijn wegging en dan weer door. Een uur later was lunch, daarna ging het weer iets beter. We liepen langs een diepe vallei, door het bos, heel veel klimmen. Er zijn heel veel mensen, maar toch voelt het alsof je alleen bent met de natuur, het is ontzettend stil en het gebied is zo groot, dus je kunt optimaal genieten. Uiteindelijk waren we binnen 5 uur op de camping. We waren helemaal moe, maar widlen toch nog naar het uitkijkpunt, de Torres. Ik verklaarde Alex voor gek, maar ging toch mee, natuurlijk. Binnen 20 minuten, alleen maar klimmen, waren we boven. De lucht was blauw, de zon scheen en de wolken maakten net plaats voor de drie torens en het meer ervoor. Heel mooi! Gaaf dat we het toch toen al gedaan hadden, want de volgende ochtend zouden we weer gaan, voor de zonsopgang. De Belgische meiden waren onze persoonlijke wekker,dus om 6 uur waren we wakker, na een nacht wakker te hebben gelegen in een ijskoude tent. En omhoog gingen we weer. Deze keer vond ik het helemaal niks. Ontzettend koud en zonder ontbijt vanalles doen, is voor mij geen goed idee. Toch zaten we daar op de top voor ruim een uur, wachtend op de zon die de rotsen mooi rood zou kleuren. Uiteindelijk gebeurde dat ook en het was een bijzonder gezicht, dus zeker de moeite waard, maar ik wist niet hoe snel ik weer naar beneden moest om warm te worden. Beneden pakten we de tent weer in en gingen op weg naar de bus. Dat was nog een paar uur lopen naar de rand van het park. Het was een prachtige dag met een blauwe lucht, we hadden geluk! Het lopen ging prima, op een gegeven moment konden we een shuttle pakken of 9km lopen. Wat doen wij? Lopen! Er was nog 1 ander stel die het deed en de rest ging allemaal lekker in de shuttle. Ongeveer 4 a 5 km liep ik met de grote tas. We hadden alleen nog een soepje over en water. Het uitzicht was heel mooi en we gaan dan gewoon op de automatische piloot. Het was best wel zwaar, maar binnen een uur waren we bij de bus en voelden we ons supergoed. We hadden het gedaan! Het goede was ook dat we het een dag hadden uitgesteld, want de dag die we hadden overgeslagen was het bijna noodweer geweest, koud, superharde wind en regen, dus een goede beslissing!

Terug in Puerto Natales kookten we een belachelijk grote maaltijd, hadden een hete douche en voelden ons weer mens. De volgende dag weer om 6 uur op, in de bus naar Rio Gallagos, waar we 6 uur moesten wachten op een bus die ons in 18 uur naar Puerto Madryn zou brengen, daar gaat ons Argentinie avontuur verder!