Voor vrouwen die van klimmen houden (not)

Hola !

Puerto Montt is een redelijk deprimerend plaatsje, daar ga je alleen heen om er weer weg te gaan. Vanaf vertrekken namelijk alle bussen en boten etc. Wij gingen eerst naar Chiloe met de ferry. We reden eerst naar het Nationale park in Cucao, daar was het vol met Chileense reizigers. Was even lastig om een slaapplaats te vinden, maar na een tijdje vonden we een hospedaje (homestay) bij een grappig oud vrouwtje. We mochten haar keuken gebruiken en het leek steeds alsof ze het maar lastig vond als we wat vroegen, maar ze hielp ons wel met alles. Ze vond ons eten er lekker uitzien, dus ze at gezellig een beetje met ons mee. Het praten ging met veel gebaren, want ons Spaans is nog niet zo goed.

De wandeling in het park viel een beetje tegen, het was eerst 7 km over het strand en we moesten door het water en toen begon de echte track pas. We hadden mooi uitzicht over de kust en het was mooi groen, maar door te weinig tijd moesten we al snel weer terug. Het water was toen al veel hoger gestegen, dus schoenen uit en broek opstropen.. Alex ging eerst, halverwege stond hij al tot z´n middel in het water, met de camera in zn hand. Ik hield de schoenen vast en er hing al 5 minuten een enorme vlieg om mn hoofd te zoemen, zo´n horzel, daar stond ik dan te wankelen op de stenen, meppend naar de vlieg, niet een fijn moment en ik had de schoenen ook al een paar keer ondergedompeld in het water. Uiteindelijk kwamen we een stukje verder aardig makkelijk door het water, niet hoger dan onze knieeen. Die avond sliepen we in Achao, een leuk plaatsje, ook weer met een oude houten kerk, die zie je daar overal. We gingen nog een stukje rijden, kwamen op een zijpaadje en daar bleek de weg niet zo goed te zijn, allemaal stenen op een hoop en veel zand, dus ik zei, doe maar niet. Maar Alex vond het prima kunnen. Naar beneden ging ook goed, maar dan moet je ook weer omhoog.... En toen zaten we vast. Ik ging achter het stuur en Alex duwen en andersom, maar er zat geen beweging in. Al snel stopte er een auto achter ons en na veel gebaren bleek dat de man ons wilde helpen en ons wel met een touw over de hoop stenen kon trekken. Het was ff spannend en het klonk alsof de auto er niet heel blij mee was, maar het was gelukt! Chilenen zijn enorm aardig! De dag erna hadden we nog een nachtje in Ancud en toen door naar Puerto Montt voor 1 nachtje, voordat ons avontuur in Cochamo begon!

We moesten 2,5 uur met de bus en vanaf daar begon de track naar de cochamo vallei. Het was 5 uur lopen en we moesten zelf al ons eten en drinken voor twee dagen meenemen en onze slaapzakken. De wandeling was goed te doen, maar na een tijdje is de tas wel zwaar. Eenmaal bij de vallei aangekomen was het geweldig mooi! Een mooi grasland omringd door immens hoge bergen! Wij moesten met een houten kabelbaantje over de rivier, 1 persoon in het bakje, 1 persoon trekken aan het touw. Daar was onze refugio, een houten huis met veranda met dat mooie uitzicht, ideaal. Daar konden we eerst uitrusten van onze tocht. We leerden een grappige jongen uit Tsjechie kennen met zijn Duitse vriendin. De volgende dag deden we de track naar Arco Iris, natuurlijk weer de moeilijkste. Het ging heel stijl omhoog op een bospaadje, maar als snel moesten we ons doormiddel van touwen omhoog werken. Er waren dan alleen maar rotsen, soms ook natte rotsen, dus je had alleen het touw om je aan vast te houden. Omhoog gaat dat wel prima en is het ook wel leuk, omlaag is wat minder. We kwamen na een zware klim bij el mirador, het uitzichtpunt. En het was het helemaal waard! Ontzettend mooi! Bergen met sneeuw, uitzicht op de vallei beneden, blauwe lucht en dan ook nog een Condor die boven onze hoofden cirkelde. Vanaf daar konden we nog verder naar de top, maar dat bleek nog twee uur te zijn en op een gegeven moment kon je je nergens meer aan vasthouden, dus nee, dat deden we maar niet. De volgende dag weer vroeg op, de hele wandeling terug, uren op de bus wachten en uiteindelijk kwamen we weer in Puerto Montt en die volgende ochtend gingen we om 7 uur met de bus naar Chaiten.

De bus ging op drie verschillende ferries, door de fjorden, dus dat was erg mooi. Rond 5 of 6 uur kwamen we aan en er bleek daar niks te zijn. Bussen zijn in dit gedeelte slecht geregeld, je weet nooit wanneer ze gaan, dus we hopten meteen in het volgende busje dat we zagen. We waren vergeten om geld te pinnen, dus we moesten naar een stadje met een bank en die zijn er daar niet zoveel. Het busje bracht ons naar Villa santa Lucia en ook daar hopten we weer in een volgend busje naar Futaleufu... en daar hadden ze een bank!! Dus om 9 uur savonds kwamen we daar eindelijk aan. Het bleek een heel leuk, knus plaatsje te zijn, fijne slaapplek en het uitzicht op de weg ernaartoe was het beste wat we ooit gezien hadden. De volgende dag natuurlijk meteen weer op pad, we wilden namelijk naar Puyuhuapi. Opnieuw gingen er geen bussen, dus bleef alleen de optie liften over. Het wordt heel veel gedaan in Chili, dus het was het proberen waard. Alex vond het een beetje spannend, maar we stonden net 5 minuten en we werden al opgepikt door een stel uit Tsjechie. De tassen konden in de auto en wij mochten in de laadbak. De weg is over het algemeen niet geasfalteerd, dus het was een redelijk ruige en stoffige tocht, maar goedkoper kan niet! We stopten een paar keer, bij een rivier of bij een door bergen omringd meer, waar iedereen ging zwemmen, behalve ik, koud! Ze waren superaardig en zo brachten we de hele dag samen door. Op een gegeven moment deden we handdoeken om onze hoofden tegen de zon, die was enorm fel. Het uitzicht was adembenemend, steeds weer verbazen we ons over alle bergen, het groen, de mintgroene rivieren en meren, er komt geen einde aan. Ze brachten ons helemaal naar Puyuhuapi, wat opnieuw weer een schattig plaatsje was.

Ons Spaans wordt wel steeds ietsje beter gelukkig. Dat hebben we ook wel nodig, want de meeste mensen verwachtten dat je het spreekt en ze kunnen zelf ook weinig Engels. Soms weet Alex iets en soms ik, dus zo komen we er wel.

We sliepen in hospedaje Don Luis, een hele aardige man met een heel netjes en gezellig huis en een tuin vol mooie bloemen. De volgende dag gingen we naar Parque Quelat, waar we na 1 uur klimmen uitzicht hadden op een gletsjer, heel bijzonder. Af en toe hoorde je het geluid als de donder, als het ijs afbrokkelde en naar beneden viel. Beneden zagen we het mooiste mintgroene meer ooit! Ik kon wel uren blijven staren! Ook vanaf daar konden we de gletsjer zien. Om 6 uur de volgende dag ging de bus naar Coyhaique, maar die kwam pas om half 7 en zat al aardig vol. Niemand wilde opschuiven, dus Alex en ik zaten apart, wat prima was, maar het was een ongemakkelijk busritje, hoewel ik de hele rit lag te slapen haha. In Coyhaique duurde het even voordat we een hospedaje konden vinden, want we keken aan de verkeerde kant van de stad.

Eenmaal gevonden hadden we een rustig dagje. Die avond wilden we lekker risotto koken, eens wat anders dan soep en pasta etc. Maar dat bleek nog niet zo makkelijk te zijn. Er zat een vrouw naast het gasstel en ze zei dat we het niet mochten gebruiken, ze werd er bijna boos van. Dus wij weer naarboven, kwam de vrouw van het hospedaje zeggen dat we wel mochten koken en dat de vrouw niet helemaal goed was zegmaar. Dus wiij weer terug, maar het werd een enorm stressvolle ervaring! We mochtten maar 1 pit gebruiken en ook maar 1 pan, maar we hadden er toch echt twee nodig en iedere keer als we iets pakten, al was het maar een lepel, ging ze helemaal uit haar dak en begon ze heel hard naar ons te roepen. Dat we er niets van verstonden hielp ook niet echt. Al snel begon ze met deuren te slaan en kwam de koelkastdeur opeens tegen Alex aan en botstte ze met haar heup tegen mij. Toen werd het mij teveel, dus ik verliet de keuken, 10 seconden later hoorde ik haar huilen en was het drama compleet. Uiteindelijk aten we alleen de bloemkool. Dag twee gingen we naar het Reserva, het nationale park, waar we een waardeloze wandeling deden, naar een saai meer en we werden er nog heel moe van ook haha. Weer in het hospedaje zei de vrouw van het kookdrama vrolijk hola en verontschuldigde zich voor de vorige avond (ze had haar medicatie niet ingenomen) en gaf ons allebei een dikke zoen. Wij waren het alweer bijna vergeten en begrijpen dat zij er ook niks aan kon doen. Die avond hadden we het typische Chileense eten, in een restaurant dit keer, een bord friet, met steak en ei! We dachten dat we in deze grote stad makkelijk een bus konden regelen, maar dat bleek lastig. We vroegen het bij een kantoortje en we kregen alleen, vol. Oh, okee. Uiteindelijk vonden we gewoon een busje langs de weg die ons naar Villa Cerro Castillo kon brengen, dus zo kwamen we er ook.

Opnieuw hadden we een fijn hospedaje, waar we broodjes kregen en alle hulp die we maar nodig hadden bij het koken, ze vonden dat we veel aten :) Het toeristenkantoor zou de volgende dag pas rond 9 uur opengaan en we wilden vragen of een bepaalde track te gebruiken was. Deze track zou ons naar het meer brengen via een andere en kortere weg, zodat we er in 1 dag zouden kunnen komen. Normaal kamperen mensen in het gebied om zo alles te kunnen bekijken. Wij hebben geen tent. Maar in het kantoor zei ze heel leuk dat we de track niet konden gebruiken en dus begonnen wij veel te laat, om 10 uur met de track naar het meer. Twee honden hadden besloten om ons te vergezellen, wat heel gezellig was. De track was vanaf het begin heel mooi, bergen zover als je maar kunt kijken en paarden en koeien en de wei, die de honden graag achterna zaten. Na anderhalf uur op een makkelijk pad te hebben gelopen kwamen we bij het klimgedeelte. Dit was op zich aardig te doen, maar ik was al snel ontzettend moe. Een stok vond ik altijd maar overbodig en leek me lastig, maar ook bij de Arco Iris trail kwam het goed van pas en ook hier kon ik het goed gebruiken, je kunt er echt op steunen en zorgt er ook voor dat ik minder vaak val haha. Alex had al snel twee mooie wandelstokken uit het bos tevoorschijn getoverd. Hoe hoger we kwamen, hoe mooier het werd, de snelstromende rivier ver beneden ons en de bergtoppen van Cerro Castillo met veel scherpe punten waardoor het dus lijkt op een Castillo (kasteel). Bij de campingplaats volgden we een paadje, wat later het verkeerde pad bleek te zijn. De honden hadden er op dit punt genoeg van en keerden terug naar het dorp. We kwamen uit bij een mooi open veld met ook weer de bergen om ons heen. Daar rustten we even heerlijk uit en beseften we dat we de afslag voor het meer gemist hadden. Op de terugweg bleek dat er een pijl was net voor de campingplaats.. niet gezien en nu was het te laat. Op de terugweg baalden we allebei en al snel besloten we om de volgende dag dezelfde tocht opnieuw te maken, maar deze keer wel naar het meer en ook al om 7.30 in de ochtend. De zon gaf ons bijna een zonnesteek op de weg terug en het was enorm vermoeiend, we waren blij toen we ons bedje in konden, om de volgende morgen weer vroeg op te staan.

En daar gingen we weer om 7.30 op hetzelfde pad. Een man in een jeep pikte ons nog op en zo scheelde het ons weer een kwartier lopen. Eenmaal bij de pijl aangkomen waren we allebei al compleet bezweet van het klimmen, maar daar gingen we dan. We wisten dat de tocht zwaar zou zijn.... maar zoooo zwaar! Eerst was het een leuk bospaadje, maar al snel klommen we op de berg, die bestond uit eerst grote stenen, met wat kleinere stenen, maar als snel waren het alleen kleine steentjes, waar je behoorlijk snel op uitglijdt, zeker als je stijl omhoog gaat. Gelukkig hadden we allebei een stok, dat hielp een hele hoop, die in het zand steken of achter een steen, zo heb je een beetje houvast. Er was geen pad, er stond steeds een paaltje en dan moest je gewoon die richting op, kijk maar hoe je er komt. Heel veel stenen lagen los, wat niet handig was.Ook was er geen schaduw en de zon is zo ontzettend sterk, niet fijn op dat moment! Steeds kwamen we bij een paaltje en zagen we weer een paaltje, nog hoger, opnieuw en opnieuw. Twee uur verder kwamen we op een platter stuk. Nog steeds geen meer. Even dacht ik dat het een klein blauw plasje onderaan de berg was... maar 5 minuten verder zagen we het..... een oogverblindend blauw meer!! Wauw!!!! En dan vergeet je alles weer en zou je het zo weer doen. Het was een dramatisch gezicht, de berg met alle punten en dan zo´n felblauw meer, heel bijzonder!

We moesten natuurlijk ook weer terug, deze keer namen we wel de track die blijkbaar niet open was, maar waarvan we wel hadden gehoord dat deze in gebruik was. We volgden het emergency bordje en zagen idd een pad. We waren al een heel stuk naar beneden toen we opeens het pad kwijt waren. We zaten nog zo hoog dat we het stadje konden zien, dus wisten we welke richting we op moesten. Alex wilde door een klein stroompje lopen, vond ik geen goed plan. Ik lag al half in het water en alle stenen zaten los en tja, een stroompje is redelijk nat en dus glad, dus nee. Dus wij weer door het groen, maar er was geen pad, dus moesten door allemaal struiken, Alex z´n stok brak en hij had even een ik ben niet blij-momentje. We hadden niet veel water meer, dus Alex ging heel hard vooruit, we liepen vol in de zon, ik was Alex drie keer kwijt, dus totale ellende. Ik viel ook nog een paar keer, maar na twee uur kwamen we weer een pad tegen en uiteindelijk na in totaal 9 uur gelopen te hebben kwamen we weer bij ons hospedaje aan om daar liters water te drinken, ons snel af te spoelen en na 10 minuten weer met alle tassen ons naar de kant van de weg te begeven op zoek naar een bus voor Chile Chico.

Die bus kwam niet, dus het werd liften. Na ruim een half uur werden we door een aardige man naar de kruising gebracht en we hadden nog niet onze tassen neergezet of we werden opgepikt door de volgende en zo zaten we om 7 uur savonds op de ferry van Puerto Ibanez naar Chile Chico! Wat een dag!

Hier kwamen we na 9 uur aan, vonden een hospedaje en konden de slaap niet vatten! Te moe om te slapen, dat kan ook toch? Vandaag gaan we met de bus naar Argentinie, Los Antiguos en dan de volgende dag weer een bus, hopelijk naar El Chalten, waar we weer heeeeeel veeeeel gaan wandelen, maar dat is voor de volgende keer! :)

Liefs