Gado Gado

De reis naar Bali verliep verrassend goed en zonder gedoe. We kwamen in de drukke hoofdstraat aan en een jongen bood ons een kamer aan. Normaal gaan we daar niet op in, maar deze keer maakten we een uitzondering en dat was maar goed ook. We hadden de beste kamer uit. Het was een grote kamer met een heerlijk balkon met onze eigen Hindoe tempel. Overal in de kamer waren bloemetjes neergelegd en we kregen meteen koffie en thee aangeboden. Elke ochtend stond er een verse kan met thee op ons balkon te wachten. Ook kregen we ontbijt, een schaatlje fruit, een omelet op dag 1, een bananenpannenkoek op dag 2 en op dag 3 een bananenjaffle, dat is een soort toast. Wat een luxe!

Ubud is eigenlijk gewoon 1 lange winkelstraat, ideaal voor mij dus. Eindeloos veel hetzelfde en afdingen ging niet eens zo makkelijk of soms eigenlijk helemaal niet. De markt was de beste plek, maar zelfs daar moest ik me helemaal in het zweet werken om een goede prijs te krijgen, hoewel je soms zo van 350 naar 40 gaat.

We zijn met de scooter naar Tanah Lot gegaan, maar dat was een grote teleurstelling. Het is een tempel aan het strand, ik vond het totaal niet bijzonder. Het Monkey forest was mooi groen, maar ik kwam liever niet te dichtbij de apen, ze staan erom bekend dat ze bijten en ze schijnen ook Rabies te hebben.

We hadden een 10 uur durende busrit naar Java, Probolingo. De bus was best comfortabel, wel vol met mieren en de airo was full on, dus het was heel koud, gelukkig hadden we een deken. De bus ging op de boot, allemaal verkopers kwamen in de bus om pakketjes met eten te verkopen en om liedjes voor ons te zingen en er vervolgens geld voor te vragen. We kochten een pakketje met nasi, in bruin papier waren twee lagen verpakt, de onderste laag rijst, daar bovenop een blaadje met daarop ei en nootjes en sambal en een klein lepeltje, was echt een heel mooi en ook nog lekker pakketje.

Om middernacht kwamen we aan in Probolingo. Daar werden we leuk 7km van ons hotel vandaan afgezet. Een oud mannetje met zo'n typisch bakfietsje wilde ons wel even brengen. Daar gingen we, wij met vier zware tassen op een fiets, tergend langzaam, ik had meteen te doen met de oude man. Na een kwartier haalde hij er een andere kerel bij en hopte Alex met zn zware tas bij hem op de fiets, zo gingen we een stukje sneller. Uiteindelijk kwamen we aan bij een heel basic hotel. Het matras was weer flinterdun en we hadden weer een bak water en een gat in de grond, ook wel mandi genoemd hier. Gelukkig was ik moe genoeg en viel ik toch in slaap. De volgende ochtend toen ik het gat in de grond onder ogen moest komen heb ik de grote kakkerlak maar genegeerd....

Op de een of andere manier bedacht het hotel om ons wakker te maken voor het ontbijt. Fijn. We boekten maar meteen een heel pakket bij een man, dan zou het alllemaal minder gedoe zijn dachten we. Een Jeep zou ons naar Mount Bromo brengen. De jeep bracht ons om de hoek, daar werden we in een busje overgebracht, deze stopte na 5 minuten langs de weg en toen zaten we voor ruim een half uur in de hitte. Hahahaa, zo gaat het nou altijd, we waren toen behoorlijk chagrijnig, maar accepteren is toch altijd het beste. Eenmaal terug in het busje ging de reis prima.

Tot onze grote blijdschap hadden we een deluxe kamer! Een leuk huisje met een goed bed en een normale douche! We gingen allebei bij een man achterop de scooter naar de top van het dorp. Alex moest zn armen om de man heen slaan, grappig gezicht. Het uitzicht, ook al moesten we ervoor betalen, was bijzonder mooi. Het lijkt een soort zandmeer met daarachter de berg Bromo. Alex kocht het enige wat elke toerist koopt, een typische wollen Bromo muts.

Om half 4 snachts werden we ophaald door de Jeep deze keer. Alex moest zichzelf opvouwen in de acherbak en ik mocht voorin, fijn dacht ik, totdat er nog een man naast me kwam zitten, zodat we samen op 1 stoel zaten. Hij sloeg meteen een arm om me heen en zat me steeds aan te kijken. Ach ja, dat is ook wel typisch Indonesie geloof ik.

Bij de berg reden we een stuk omhoog en de rest moesten we klimmen. Het is een vulkanische berg dus het is omringd met as, dat meteen verstuifd zodra je erop stapt. Overal waren paarden die je omhoog konden brengen als je niet wilde klimmen. Ik niet hoor, ik klim graag natuurlijk :-)

Op de top was het wachten op de zonsopkomst. Het was heel mooi om het steeds lichter te zien worden, echt een gaaf gezicht. Uit de vulkaan komen constant rookwolken, sulfur is dat. De zonsopkomst was mooi!

Vervolgens reden we naar de vulkaan om bij de krater te kijken. Opnieuw moesten we klimmen, maar het was allemaal goed te doen. We hadden allemaal mutsen op en jassen aan, maar dankzij al het klimmen was dat al snel niet meer nodig. Ook hier waren weer enorm veel paarden, allemaal met kleurige zadells en mannetjes erbij met allemaal kleurige doeken om hen heen. Heel gaaf om de paarden voorbij te zien galloperen met de bergen op de achtergrond. De krater was echt heel gaaf om te zien. De natuur is zo bijzonder. Een hele tijd hebben we op de rand gezeten om te kijken naar de rookwolken die maar bleven komen.

Vanaf Mount Bromo gingen we terug naar Probolingo waar we weer even moesten wachten. Deze keer zat Alex voorin en kreeg hij gezellig een arm om hem heen :-) We gingen met onze chauffeur even mee naar de markt en hebben daar mango's gekocht en ter plekke opgegeten tot groot plezier van alle marktvrouwen die met verwondering naar ons keken. Vooral veel ooooohss en aaaaahss en een hoop gelach en gewijs. Later aten we in wat wel iemands achtertuin leek. Het was een klein huisje en we kregen heerlijk te eten voor maar 15.000, wat echt niks is, 1,50 euro.

Toen een busje naar Yogjajakarta, ook weer 10 uur lang. We hadden nog nooit zo'n lange dag gehad! De chauffeur kon ons hotel niet vinden, weer een heel gedoe, laat op de avond. Na heel veel kamers bekeken te hebben kwamen we in een hotel waar we een Deluxe kamer hadden. Het interieur was prachtig bruin, het matras was dun, het bad was vies, de spiegel was zwart, de Aircon werkte niet en het water stopte er ook nog mee. Die twee laatste dingen waren gelukkig snel gefixd, maar dit was echt het beste wat we konden vinden. Vermoeid als we waren vielen we toch in slaap.

Om vervolgens om 6.40 am wakker te worden gemaakt voor het ontbijt. Wat is dat toch? Waarom kunnen ze ons niet gewoon laten slapen, dat ontbijt loopt niet weg toch? We hebben er maar om gelachen en zijn de dag vroeg begonnen. Snel vonden we een fantastisch hotel om de hoek met een buitendouche met een boom en een heerlijk frisse witte kamer met een goed bed. We gingen met de meest kleurige tuktuk/opjek/fiets die we konden vinden naar het station. Weer een heel oud en schattig mannetje met verrassend goed Engels. Hij bracht ons graag, maar halverwege kreeg hij last van zn been en werden we overgebracht op een andere fiets, haha, we zijn natuurlijk ook echt twee giganten vergeleken met Indonesiers.

Yogja of ook wel Jogja genoemd is leuk, druk, gezellig en niet te groot. Maliboro street is vol met winkels en marktkraampjes, maar dan vooral voor de locals, dus je kunt voor de verandering eens rustig kijken.

Dag twee zouden we om half 5 opstaan, maar de wekker deed het niet, dus het werd 5 uur en we vertrokken met de scooter naar Borobodur. Bijna iedereen doet dat met een tour, maar wij deden het liever zo. De vrouw van het hotel zei al, oooh dat wordt een avontuur. Dat werd het ook, maar het was fantastisch.

Borobudur is HET tempelcomplex van Indonesie. Belachelijk duur, maar het is het zeker waard. In de ochtend is de temperatuur goed te doen. We kregen bij de ingang allebei een sarong omgebonden, stond Alex heel goed :-) We liepen naar de tempel toe en eromheen en ik was eigenlijk een beetje teleurgesteld, is dit het nou? Vervolgens gingen we de trappen op en oooooooh daar was het! Alle klokken in een cirkel, elke keer als je een trap opgaat opnieuw met hier en daar een boeddha. Later trokken de wolken weg en zagen we de prachtige omringende omgeving, het groen, de bergen, eindeloos en dan met de klokken op de voorgrond, ik kon er uren en uren naar blijven staren.

Wat bleek, wij waren eigenlijk de hoofdattractie. Toen we net de tempel inkwamen kwam er al een groepje studenten op ons afgerend, Misterrrrr, Miss!! Ze kwamen daar met groepen om hun Engels te oefenen. Ze vuurden allemaal vragen op ons af, over het algemeen wilden ze onze naam en land weten en natuurlijk of we getrouwd waren en zo niet, wanneer we dan gingen trouwen haha.

Eerst vond ik het een klein beetje irritant, want ik wilde graag de tempel zien, maar later bleek dat ze alleen op een bepaald terrein vragen mochten stellen, hoewel sommigen toch tussen de bewaking door wist te sneaken. Het was echt een hele leuke ervaring. Ga je naar een toeristern attractie, blijkt je zelf de attractie te zijn. Ik geloof dat er wel honderden foto's van ons zijn gemaakt, we draaiden het ook om, dan maakten wij de foto's. Ook moesten we handtekeningen zetten in een schrift en 1x op een portomonnee, er werd voor ons gezongen en ik moest ook meezingen in het Indo haha. Sommigen waren heel goed in het Engels en anderen waren een beetje verlegen. Ze zijn zo ontzettend geinteresseerd in je, echt leuk om te zien. Later wilden ook nog families met ons op de foto, Alex kreeg deze keer een baby in zn handen gedrukt haha.

We hebben heerlijk de tijd genomen in de tempel, het werd opeens ook heel rustig, dus we hadden bijna de tempel voor onszelf. Ik wilde bijna niet weg :-)

Op de scooter gingen we door naar de berg Meriapi. Slingerend omhoog, deze keer hield de scooter het wel vol, alleen op het laatste stukje moest ik lopen. Op het plateau was het bewolkt, dus we konden niet veel zien, dus gingen we maar op de foto met een paar mannen in uniform, we zijn er nu helemaal aan gewend :-) Een man of eigenlijk jongen bleek later kon ons lava laten zien. Na even twijfelen liepen we achter hem aan, een paadje over, tussen al het groen en het bewerkte land door. Alex ging wel 4x onderuit, hij zegt dat het aan zijn slippers ligt...hmmm... ik ging maar 1x onderuit. Het waren vooral zandpaadjes met steentjes, maar op zich goed te doen. Opeens stopte 'onze gids' en we keken op en onze mond viel open. Voor ons zagen we een soort canyon, heel mooi groen met wolken ertussenin hangend en idd een opgedroogde stroom lava. Met zn 3en hebben we een hele tijd gewoon maar zitten kijken. Binnen een periode van 15 minuten trokken de wolken weg, liet de zon zich zien en hadden we een blauwe lucht, konden we de top zien en kwamen de wolken weer binnendrijven, zodat we bijna niks meer zagen, totdat de wolken weer optrokken. Heel mysterieus. De gids sprak bijna geen Engels, maar was helemaal weg van Alex' zn camera. Hij bleef maar foto's maken, de camera helemaal scheef houdend, dus we hebben hele speciale foto's met onszelf half erop enzo. Opeens hoorden we ook nog een diep gerommel beneden in de Canyon, dat bleek ook lava te zijn, de vulkaan is nog steeds actief namelijk. Op de terugweg vond onze gids een bloemetje langs het pad, hij trok het uit de grond en liet ons aan de wortel ruiken, ha, net vicks vaporub..mmmmm..

Terug op het plateau aten we in een klein hutje. De man zat in een hoekje op de grond nasi goreng voor ons te bereiden. Het zag er saai uit, maar het was overheerlijk, ik heb nog nooit zo snel gegeten!

Vanaf Yogja namen we de trein naar Jakarta. Hele fijne trein en duurde maar 7,5 uur, dus dat was goed te doen. Jakarta is vreselijk. Heet, vies en vol met auto's en scooters en mensen en eten etc. Ik was ook nog zwaar verkouden geworden, maar we wilden wel wat bekijken. Met de trein gingen we naar het oude gedeelte, bleek niet veel aan te zijn, wel lekker kipsate gegeten. Terug met de trein was een drama, we moesten lang wachten, vervolgens lang in de trein wachten en het was overvol en vies, mensen zitten ook allemaal op het dak en er lopen tientallen verkopers door de trein, wel weer grappig om mee te maken trouwens. Gelukkig was er niet veel te zien, dus kon ik lekker op bed liggen. ' savonds naar de bioscoop geweest, Skyfall, was heerlijk ontspannen. Het enige leuke aan Jakarta is de schattige kleine scooter/autootjes die ze hier rondrijden. De volgende dag zijn we nog naar Bogor gegaan, de botanische tuinen, was op zich prima, in ieder geval een beetje weg van de drukte. Hebben we nog een heerlijk Durian ijsje gegeten, dat is het speciale fruit hier. Daarna was het tijd om naar het vliegveld te gaan.

Sumatra en Java zijn mijn favorieten. Het was bijzonder om de cultuur mee te maken, iedereen lijkt maar gewoon een beetje te zitten voor en om het huis heen, hun levensstijl is zo anders. Misschien hebben we er wel een beetje meer geduld van gekregen, maar dat weet ik niet zeker :)We hebben weer veel gave dingen gezien en hebben weer veel doorstaan, maar het was het allemaal waard!

Oh ja, en Gado Gado, 1 Indo jongen noemde Alex en mij zo, omdat we uit verschillende landen komen, Gado Gado is een Indo gerecht, een mixje van rijst en pinda saus etc. Dus we zijn niet A&A, maar Gado Gado.

Op naar Borneo!

Liefs