Eiland hoppen

We zijn inderdaad naar het meer gegaan, Lake Maninjou, maar eerst gingen we naar Harau valley, supermooi! Allemaal bergen met prachtige watervallen, zo langs de weg, heel apart. Helaas begon het te regenen, dus we stopten voor een kopje thee, we zaten op plastic stoeltjes onder een tentzeil. Twee Indo vrouwen/meiden zaten vlakbij ons en begonnen meteen een gesprek, heel gezellig. We zijn meteen vrienden op facebook. Nadat ik een lading regenwater over me heen kreeg vanaf het zeil vond ik het wel tijd om te gaan. Het weer droogde snel op, dus we namen nog een kijkje bij de volgende waterval en kochten een geroosterde maiskolf bij een stalletje, je gelooft niet hoe overheerlijk dat is, echt!

Vervolgens op weg naar het meer, 44 haarspeldbochten naar beneden, bij elke bocht zaten er meer apen langs de weg naar ons te kijken. Het uitzicht was geweldig, het meer kwam steeds dichterbij en tussen de bochten door zagen we mooie rijstvelden. Eenmaal in het 'dorpje' aangekomen op zoek naar een slaapplaats, we hadden onze grote tassen in Bukkitinggi achtergelaten en hadden alleen een klein rugtasje.

De Lonely planet heeft ons een beetje teleurgesteld, veel slaapplaatsen blijken niet te zijn wat je verwacht. Soms zijn ze opeens gesloten of heel duur of heel vies. Uiteindelijk vonden we een bamboehutje aan het water. Heel schattig en prima en dan zeuren we niet meer over een gat in de grond. Hier hadden we in ieder geval een douche, hoewel koud, toch nog beter dan een bak water in Bukkitinggi, waarvan je ook niet weet waar het vandaan komt. Het personeel was enorm relaxed als in heeeeeel traag, als je ze nodig had waren ze er niet, maar ik vond het wel grappig om te zien en het eten was goed, dus waar maak je je nog druk om?

De volgende dag hingen er talloze wolken over het meer, we konden de overkant niet zien en het begon ook gestaag te regenen. Na onze pannenkoek als ontbijt zijn we maar weer op weg gegaan naar Bukkitinggi. Al snel wisten we niet meer waar we waren, maar toen we de weg bleven volgen kwamen we toch goed uit. Onderweg hoor je de hele tijd, Hey, Hello, Mister, Missus, Where are you going? Of er wordt naar ons gewezen en gelachen, ik lach meestal maar leuk terug.

Terug in Bukkitinggi regelden we een busje naar Padang. Deze rit zou twee uur duren, prima. We zaten achterin en al snel werden er meer en meer mensen opgepikt en ja hoor, ook bij ons op de achterbank werd er nog iemand ingeperst. Goed, daar zaten we dan, met onze benen in de bank voor ons gedrukt. Ik mocht niet chagrijnig worden zei Alex, goed, het is maar twee uur. Het verkeer was een drama, stoppen en weer door etc. De rit duurde uiteindelijk ruim 5 uur. Eenmaal in Padang aangekomen, hadden we allebei pijn in rug en benen. De chauffeur kon onze slaapplaats niet vinden. Het hele busje werkte mee aan de zoekactie, er werd gebeld en gepraat en gepraat, alles wat wij hoorden was ongeveer 60x homestay, het leek wel alsof het nergens naartoe ging. Opeens was het daar, gevonden! Oh, het was vol. Gelukkig vonden we binnen 10 seconden een plaats aan de overkant, wel duur voor indo begrippen, maargoed. En wie was er chagrijnig, Alex. :-) haha

We gingen even een stukje lopen en ergens wat eten. We eindigden in een restaurantje aan het strand, wat we pas doorhadden toen we de zee hoorden, want het was compleet donker. Ook de eigenaar is nu vrienden met ons op facebook. Ook kreeg ik nog een baby op mn schoot geduwd, die spontaan begon te huilen, maar toch werden er blij foto's gemaakt. Even later liepen we terug naar ons 'hotel' en drie jongens zaten aan een tafeltje over hun studieboeken gebogen, ze vroegen of we bij hen kwamen zitten. Engels waren ze aan het studeren, dus ze vuurden allerlei vragen op ons af en wij konden wat meer van hun taal leren. Alex vonden ze heel handsome :-) Ze waren enorm grappig en druk en theatraal en overduidelijk homo en ja, waarschijnlijk nu ook vrienden op facebook :-)

De volgende dag vertokken we om 6 uur naar het vliegveld. Eerst naar Jakarta en daar moesten we een aantal uren wachten. Voor ons tijd om een Atm te zoeken die ons niet zoveel geld zou vragen voor het pinnen, de laatste transactie kostte ons 15 dollar, niet fijn. Maar dit bleek niet zo gemakkelijk. Het was zooo heet en na een half uur waren we nog niks verder. Een man vroeg of hij ons kon helpen, hij begreep er niet heel veel van, maar verwees ons naar de beveiliging. Uiteindelijk bracht de beveiliging ons naar de juiste Atm, we werden weer door iedereen nieuwsgierig aangekeken. We hebben meteen maar even 8 miljoen gepind, doe je ook niet elke dag ;-) De man die ons naar de beveiliging had verwezen stond ons op te wachten en wilde blijkbaar geld voor zijn hulp. Hij bleef achter ons aanlopen en was zwaar verontwaardigd. Ik vroeg hem of hij niet gewoon vriendelijk kon zijn zonder daar geld voor te willen krijgen, hij keek me verbijsterd aan. Alex vond het typisch een vrouwen opmerking, ach.

Na opnieuw een lange reis kwamen we aan in Sengigi, the place to be in Lombok. Ik ben het daar compleet niet mee eens. Het is niet mooi en het is te touristisch. Het was belachelijk heet, na twee stappen gezet te hebben voelde je je alsof je een marathon had gelopen, totaal bezweet en vermoeid. We huurden vol goede hoop een scooter en reden over het eiland op zoek naar een mooi strand, wat geen probleem zou moeten zijn, volgens alles en iedereen. Het eiland is mooi, maar er ligt veel vuilnis langs de weg, wat het verpest. Een mooi strand was ook niet te vinden, het zand was zwart! Na allerlei smalle weggetjes te hebben genomen kwamen we aan op een mooi strand. Ik nam een paar foto's, Alex sprong meteen het water in. Ik stond klaar om erin te duiken en Alex riep Au!!! en kwam snel het water uit. Een kwallenbeet, echt na 10 seconden in het water te hebben gezwommen. Hij kreeg er helemaal uitslag van, wat zelfs nu, 4 dagen later nog te zien is.

Samengevat zijn we dus een beetje teleurgesteld in Lombok. We sloten een deal met een tourist mannetje, na even zeuren gaf hij ons zo 400 rupiah's korting, je moet hier nooit voor de eerstgenoemde prijs gaan. Alex kan totaal niet afdingen. Laatst wilde hij een zonnebril kopen, de prijs was 250, belachelijk veel. Ik zou niet meer dan 50 geven, maar voordat ik dat kan zeggen, zegt hij al, ik betaal 100. Ik bleef doorgaan en uiteindelijk heeft ie hm voor 70. Ook met de kamers proberen we af te dingen, maar dan zegt meneer al, kijk, mooie kamer, mooi bed, goede badkamer, dat is een prima prijs toch? Dan staar ik hm met open mond aan, wat doe je nou? haha, misschien leert hij het nog eens. Overal willen mensen je wat verkopen, als je in een restaurant zit, komen er vijf langs met de meest vreselijke dingen, heel irritant.

We zijn opnieuw met een scooter op weg gegaan naar Mt Rinjani. We wilden deze berg "graag" beklimmen, maar daar hadden we geen tijd voor. Toch wilden we even een kijkje nemen. Een volle dag waren we weer op de scooter. Een tussenstop voor Alex, voor een knipbeurt. Een kapsalon met 1 stoel en 1 man personeel, vol met posters van boybands en voetbalhelden. Alex wees naar een poster van Chritiano Ronaldo en dat is dus nu hoe zn haar eruit ziet, soort van dan. Veel te kort natuurlijk, maar dat groeit wel weer. Onderweg werden we tegengehouden door de politie, we moesten ons internationale rijbewijs laten zien, bijna niemand heeft dat en de Indo politie staat erom bekend om toeristen hiervoor een boete te geven. We konden meekomen naar het bureau en 200.000 betalen of hij zou ons "helpen" en dan hoefden we maar 100.000 te betalen, wat hij dus natuurlijk in zijn eigen zak steekt. Zwaar irritant, maar het beste was je kunt doen is het maar gewoon meteen vergeten.

We gingen naar een waterval en die was echt prachtig! Tussen al het groen stortte al het water keihard naar beneden. Ik ben er gewoon met al mn kleren onder gaan staan, wat een kracht, het beneemt je de adem. Er was een hele groep jongens, die graag met ons wilden praten en natuurlijk met ons op de foto wilden. Stond ik daar met al die jongens in hun belachelijke onderbroeken, smile! Ze willen je ook altijd graag aanraken, meteen een arm om je schouders enzo. Ook vonden ze mij weer beautiful en Alex sooooo handsome.....

We vonden een leuk huisje voor maar 70.000 met een prima badkamer, handdoeken en toiletpapier, echt fantastisch :-) De volgende dag zouden we via een andere weg teruggaan naar Sengiggi. We moesten om 1 uur terug zijn voor de boot naar de Gili eilanden. We gingen steeds hoger en hoger de bergen in. Onze scooter was daar niet zo blij mee, dus ik moest steeds afstappen en stukken lopen/klimmen en daar was ik dan weer niet zo blij mee. Op een gegeven moment ging de scooter helemaal niet meer en moesten we allebei afstappen en duwen, maar de scooter viel om, compleet drama. Een klein mannetje stoptte en zat alles rustig te bekijken. Wij zeiden dat alles prima ging en dat hij door kon rijden, maar hij dacht daar anders over. Hij wees dat ik achterop bij hem moest en dat Alex dan alleen naar de top kon rijden. Dat deed ik en zo zat ik heel luxe achterop de scooter helemaal tot aan de top, ik stak echt twee koppen boven hem uit. Hij zette me af en zoooff weg was hij, zonder dat ik ook maar iets kon zeggen. Na een tijdje kwam ook Alex met een slakkengangetje aanzetten. De omgeving was adembenemend, bergtoppen en rijstvelden in het dal, wolken ertussenin hangend. Naar beneden ging natuurlijk een stuk sneller. We zagen prachtige rijstvelden, allemaal in verschillende lagen, dat is echt mijn favoriete uitzicht. We reden en reden maar door, er leek geen eind aan te komen en de tijd tikte. Uiteindelijk zagen we een bord voor Mataran, 45 km... dat was nog veel te ver!

We kwamen in de stad en het was complete chaos, we moesten steeds stoppen en kwamen in een opstopping van scooters en auto's etc. Vreselijk, we waren moe, hadden een houten kont, het was heet, waren half uitgedroogd en we hadden haast! Alex reed inmiddels als een echte local, overal tussendoor rijden en vooral heel veel toeteren. Eenmaal de stad uit hadden we geen idee waar we waren en waar Sengiggi was, nergens werd het aangegeven. Meedere keren vroegen we de weg en uiteindelijk na heel veel rondrijden hadden we het gevonden. Toen begon het keihard te regenen en zeiknat kwamen we aan. We keken elkaar aan en beseften dat we compleet onder het zwarte stof zaten, ons hele gezicht was zwart. Gelukkig konden we er allebei heel hard om lachen. Natuurlijk hadden we de boot gemist.

Onze tour man moesten we wakker maken om te vertellen dat we te laat waren, maar hij was totaal niet onder de indruk en het was prima dat we de volgende dag zouden gaan. Dat deden we en we gingen met een busje naar de haven. Eerst werden we bij een restaurant afgezet, daar moesten we wachten. Dat was niet de afspraak, maargoed. Toen werden we met paard en wagen naar de haven gebracht. We moesten daarvoor betalen, ook niet de afspraak, want we hadden al genoeg betaald. Er ontstond en verhitte discussie en uiteindelijk betaalden we hem 10 ipv 50, dat is 1 euro ongeveer. Je vraagt je misschien af waar we ons druk om maken, maar het is heel vervelend als je niet krijgt waar je voor betaald en dat ze verwachten dat we toch wel geld genoeg hebben, het gaat ook meer om de manier waarop. Vervolgens krijgen we te horen dat er niet genoeg mensen voor Gili Meno zijn en we nog even vijf uur moeten wachten, daar in de haven, waar niks is, terwijl het eiland zichtbaar is aan de overkant. Whoa, ik werd kwaad!! Ik begon bijna te schreeuwen.

Gelukkig waren we niet alleen, er was ook een Spaans stel en die kunnen er ook wat van. Zo ontstond er opnieuw een discussie en van vijf uur, gingen we naar vier en uiteindelijk naar een half uur wachten. Elke 10 minuten veranderde de informatie en ook werd er steeds geopperd dat we meer konden betalen en dan meteen zouden vertrekken, een miljoen moesten we dan betalen. We accepteerden het wachten maar en werden weer een beetje rustig, zo gaan de dingen hier nu eenmaal. Beetje bij beetje kwamen er meer mensen. Na 40 minuten moesten we nog 10 ruphia's bij betalen, wat we na een hoop gedoe deden, zij worden namelijk ook kwaad, I thought you were my friend, you have no respect haha, echt niet te geloven. Daar gingen we dan in een wankel bootje. 20 minuten later waren we aan de overkant en ik zei al, this better be good en dat was het ook. Het is een klein paradijsje. Wel weer wat troep waar je overheen moet kijken, maar het water is helderblauw en het zand is wit! Er zijn overal mooie rieten hutjes met kussens, waar je heerlijk kunt sippen van je fruitdrankje en kunt genieten van het mooie uitzicht. Overal dobberen bootjes in het water en het is heerlijk rustig. Het water is heeeeeerlijk! Vandaag hebben we echt niks gedaan, we hebben alleen een beetje een zonnesteek, hoewel we niet heel lang in de zon zijn geweest, maar toch. Eindelijk doen we echt even niks. We hebben ook een mooi huisje.

Twee dagen later...
We zijn nu in Ubud, Bali. Heel leuk en gezellig, mooie gebouwen en een eindeloze straat vol met winkeltjes en restaurantjes, ik kan me bijna niet inhouden om vanalles te kopen, maar Alex vraagt steeds of ik het nodig heb haha, natuurlijk niet, mannen!! Ik ga straks mooi even alleen shoppen :-) De boot naar het andere eiland was niet heel fijn voor mn maag, maar dat hebben we ook weer gehad!

Op Gili Meno gingen we een ochtend snorkelen! Ondanks dat snorkelen soms zo'n vreselijk gedoe is, water komt in m'n duikbril en in m'n ogen, vervolgens in m'n snorkel en dus in mn mond, kom ik naar adem happend boven, slaat er meteen een golf over me heen die me nog een bak zout water in mn mond bezorgd, is het toch altijd weer fantastisch. De onderwaterwereld is zo heerlijk vredig. Boven water wordt je niet goed van de golven en onder water laat je je heerlijk meevoeren. We hebbenmooi kleurig koraal en prachtige vissen gezien, felblauwe kleintjes en hele grote en hele groepen bij elkaar. Maar waar we voor gingen, waren de schildpadden, we hebben er ongeveer acht gezien. Wauw, je kunt er echt naar blijven staren, we zagen een aantal middelmatige en een paar hele grote. Ze zwemmen heel mooi en rustig en dan zwem je zo met ze mee. Een zwom naar boven om adem te halen, ik zwom mee, zag z'n kopje boven water en volgde hem weer mee naar beneden. Ze zijn zo groot, niet te geloven. Ook zagen we een zeeslang.

Ik lag net 10 seconden in het water en ik voelde meteen allemaal prikkels overal, mn enkels en mn armen. Ik dacht, gewoon niet over nadenken en zwemmen. Bleken het dus allemaal kwallen te zijn. Oooh ik ben echt panisch als het om kwallen gaat. Maar ik kon ze niet zien, dus besloot het gewoon te negeren. Het bleef maar doorgaan, maar het prikkelde even en ging dan weer weg, dus niet te erg, maar ook niet fijn. Vervolgens gingen we op een andere plek het water in, en opnieuw die prikkels en nu zag ik ze, een stuk of 10 kwamen onze kant op en je kunt ze onmogelijk ontwijken, ze waren klein, maar ik was toch niet blij om ze te zien. Uiteindelijk had ook onze "gids" door dat er teveel kwallen waren en gingen we gauw naar de boot. Overal voelde ik kleine steekjes, ook op mn gezicht en op mn lip, dat bleef wel een 20 minuten doorgaan. Maar het was allemaal niet erg, ook weer een ervaring en die schildpadden zal ik nooit meer vergeten.

Liefs!