Apen kijken

Na een belachelijk lange reis, 2 uur in de bus, halve dag wachten, 8 uur vliegen, 3 uur wachten, 1 uur vliegen, taxi, 2 uur in een bus, kwamen we dan eindelijk aan in Bukit Lawang.

De chaos en de hitte kwam ons meteen tegemoet samen met een aantal indonesiers, die in het Nederlands met me kwamen praten. Overal op de borden kom je ook opeens Nederlandse woorden tegen, soms heel raar gespeld, bioskop, apothek, gratis, wortel etc. Ze roepen ook allemaal hoe gaat het en smakelijk eten en ooooh uit Holland, ik hou van je! :-)

We hadden een kamer in Thomas retreat aan de rivier. Wat een kabaal, het is een hele wilde rivier, maar zodra je aan het geluid gewend bent is het heel rustgevend. Bukit lawang is middenin de jungle en er is 1 lange weg, of eigenlijk weggetje langs de rivier, vol met restaurants en kleine winkeltjes. Het leuke is dat er bijna geen toeristen zijn, dus we werden vollop bekeken. De hitte maakt je snel moe, dus de eerste dag deden we niet veel. De omgeving is heel mooi, de jungle hoog boven ons.

We zijn bij het orang utan centrum gaan kijken tijdens voedertijd, maar er kwam er geen 1 opdagen en we hadden nog wel helemaal naarboven geklommen. Het leuke was dat we met een bootje naar de overkant moesten om bij het centrum te komen, ze moesten eerst het bootje even leegscheppen, toen met een touw naar de overkant trekken en zo konden wij er vanaf de kant inspringen.

De volgende dag was het tijd voor onze trekking!! We kregen totaal geen info over hoe en wat, maar je moet altijd maar rustig afwachten en dan komt het wel goed. Thomas, de eigenaar van ons retreat was ook onze gids. Een hele grappige, leuke kerel. We hadden een kleine groep, wij en nog drie andere meiden uit Canada. Met ons rugzakje gingen we op pad. Al snel waren we aan het klimmen, mijn favoriete bezigheid, dus het was heet, heet, heet.

Vaak stopten we even om naar een bepaalde plant te kijken, wandelende takken of naar de belachelijke grote mieren die overal rondkruipen, maar we kwamen natuurlijk voor de orang utans. De eerste aap die we zagen was een Gibbon, een grijze, slingerend in de bomen. Die schijn je niet vaak te zien, dus we hadden al geluk.

Vijf minuten verderop zagen we de eerste orang utan, een jonge versie was vlakbij in de bomen aan het slingeren, de moeder hing wat verderop in de bomen. Leuk zeg! Echt gaaf om ze zo in het wild te zien. Er waren nog veel meer mensen van andere groepen en samen daalden we een helling af, dieper het regenwoud in om ze beter te kunnen zien.
Vervolgens liepen we verder en stopten we bijna elke 10 minuten om nog meer orang utans van dichtbij te kunnen zien. Het werd beter en beter, want deze keren was het alleen onze groep en de orang utans. Ze krijgen maar 1 baby elke zes jaar, maar elke orang utan die wij tegenkwamen had een baby, dus dit was het perfecte moment.

Xandra was 1 van de orang utans die opgenomen was in een centrum en weer was vrijgelaten, zij was dus gewend aan mensen. Samen met haar baby kwam ze steeds dichterbij, onze gidsen maakten een soort kus geluiden om ze te lokken. Op een gegeven moment stond ze gewoon naast me en ging ze aan een boom hangen. Het kleintje greep met zn kleine armpje naar me en klom verder de boom in. De moeder bleef in de boom naast mij hangen, stak haar arm uit en greep opeens mijn arm vast! Iedereen zat me met grote ogen aan te gapen, Waaaaaaaaatttt??

Eerst schrok ik er een beetje van en ik keek naar de gidsen voor hulp, maar zij leken totaal niet onder de indruk, dus ik ging er maar vanuit dat het prima was. Langzaam stak ze ook haar been uit en klemde die ook om mijn arm, zo hing ze tussen de boom en mij in. Het was niet zwaar en ze greep me ook niet heel hard vast, haar handen voelden net als leer. Echt zo bijzonder. De gidsen hadden inmiddels een banaan op een stok gedaan en leidde haar daarmee de andere kant op. Zo liet ze me uiteindelijk los. Dat ik dat nou weer mag meemaken, zooo gezegend :-)

Het klimmen en dalen was het echt vreselijk. In het regenwoud, regent het natuurlijk nogal vaak, logisch, dus het is heel modderig en glibberig. Niet heel fantastisch als je een steile helling af moet. Ik was heel blij met alle bomen waar ik me aan vast kon klampen, voelde me zelf net een aap. Alex ging ook een paar keer op zn giecheltje haha. Ik viel toen ik via stenen over een rivier moest stappen en ik me wilde vastgrijpen aan een tak en op het laaste moment besefte dat deze vol zat met honderden mieren en me dus uiteindelijk bedacht en daardoor in bijna in het water viel, ach...

Het feest was nog niet over, want al snel hoorden onze gidsen nog meer Gibbons, ze weten zelf ook altijd zulke leuke geluiden te maken om ze te lokken. Deze keer waren het zwarte gibbons, 4 stuks slingerden in de bomen. 1 kwam heel dichtbij om met ons te spelen en we moesten echt opzij springen om hm te ontwijken. Echt heel leuk om ze zo dichtbij te zien, hij greep ook nog naar mn camera, maar ik kon net op tijd wegspringen. Twee thomas leave apen met een lange staart kwamen ook nog even om de hoek kijken. In totaal hebben we wel zeven orang utans gezien!

Verder waren we steeds op zoek naar de hornbill... zeg ik het goed? vogel, neushoornvogel is het misschien in het Nederlands, ze zijn heel groot en lijken op een toekan, maar zijn niet zo kleurrijk. Het geluid van hun vleugels maakt een enorm kabaal, maar ze vlogen steeds weg tussen de bomen, dus we konden alleen een glimp van ze opvangen.

Uiteindelijk kwamen we bij ons kamp aan, een soort halfopen tent met flinterdunne matjes op de grond. Eerst maar even afkoelen in de rivier. We werden bijna meegetrokken door de stroming en moesten ons vasthouden aan de stenen. Het eten was overheerlijk, rijst en curry, echt fantastisch! Savonds deden we gekke spelletjes en al snel waren we moe en gingen we slapen op de comfortabele harde grond. We hadden zelf maar een toilet bedacht drie bomen verderop :-)

Slapen ging natuurlijk niet fantastisch, maar helemaal slecht was het ook niet. Het eerste wat ik zag toen ik wakker werd waren een stuk of twintig apen die blijkbaar ook een trekking deden aan de overkant van de rivier, longtail macaca's ofzo. Toast met ei en tomaat voor ontbijt was weer helemaal goed en we werden overladen met fruit, watermeloen, ananas, bananen, passievrucht etc.

We moesten de rivier oversteken, lopend, om bij een waterval te komen. De stroming is zo sterk dat we elkaar allemaal vast moesten houden. De gids hielp de meiden naar de overkant en kwam terug voor ons. Hij had een rubberen band en daar mocht ik in zitten, met de twee mannen naast me. Weer een speciale behandeling hoor :-)

De waterval was heerlijk, we gingen eronder zitten en kregen zo een massage van de krachtige waterstralen, moest wel mn bikinitopje vasthouden haha.

Later gingen we met een raft terug over de rivier naar ons retreat. Alle opblaasbanden waren aan elkaar geknoopt en onze tassen waren ingepakt in plastic tassen, we gingen twee aan twee in een band en daar gingen we over de rivier. Werden zeiknat natuurlijk, maar het was heel leuk en we hadden een mooi uitzicht over de jungle.

Weer terug in 'het dorpje' kwamen we meteen terrecht in een foto sessie. Het was zondag, iedereen was vrij en dus was het opeens druk. Drie verschillende families wilden met ons op de foto, eerst alleen met Alex en dan alleen met mij en dan samen en dan nog met de kinderen erbij en zonder kinderen etc. etc. Echt heel grappig, ze vinden ons allemaal so beautiful, je zou denken dat ze wel gewend zijn aan toeristen, maar toch niet.

s 'avonds bij ons hostel zat er een hele groep rond de tafel, zingend en gitaar spelend. Thomas was er en de andere jongen met de eeuwige glimlach, Xandra op de djembe. Een Nederlands stel en nog twee Indo jongens die uit volle borst meezongen. Echt zo ontzettend leuk. Ze kennen heel veel van onze muziek, dus we zongen samen Queen, I want to break free! Liedje na liedje na liedje. Overal waar je komt wordt er muziek gemaakt en het leuke is ook dat het niet uitmaakt of je wel of niet kunt zingen, komt voor mij ook mooi uit :-)

De volgende dag gingen we naar Lake Toba, in een minibusje, het zou zes uur duren, maar we stopten ongeveer elk uur en dus duurde het ritje acht uur. Hij vraagt eerst, willen jullie stoppen voor het toilet? Iedereen zegt nee en hij stopt toch een half uur om een sigaret te roken, zo gaat dat. Met de ferry gingen we naar Samosir eiland, we kwamen in het donker aan. We hadden een grote kamer en het fijnste was dat we een warme douche hadden, want in Bukit lawang was de douche koud.

Pas de volgende morgen zagen we hoe mooi het was.
De kamer is in batak stijl, een soort puntig huisje, heel mooi, dat zie je op de foto's en we hadden een geweldig uitzicht over het meer, mooie groene bergen en we konden heerlijk zwemmen. Eindelijk weer eens zonnebaden, dat was lang geleden! Verder hebben we over het eiland gefietst, maar mijn zadel zakte steeds naar beneden, dus ik leek wel een halve debiel en het maakte het fietsen niet makkelijker.

Dag twee hebben we een scooter gehuurd en zijn zo het hele eiland over gegaan. We kwamen op een chaotische drukke markt. Alle vrouwen hadden enorme lol wanneer ik voorbij liep, allemaal lachen en wijzen. Ik had natuurlijk weer veel te weinig kleren aan in vergelijking met hun. Het was een hele belevenis, overal fruit en vis en stukken vlees en varkenshoofden. Ook kun je een levende kip uitzoeken, deze slachten en plukken ze dan persoonlijk voor je, wat een service!

Gisteren zijn we naar Bukitinggi vertrokken. Om 3 uur met de boot, dan een minibus naar het busstation. Daar was de bus te laat, dus moesten we bijna 3 uur wachten. Vervolgens kwamen we in een bus vol Indonesiers, die ons natuurlijk weer allemaal vol interesse aanstaarden.

Deze busreis duurde 16 uur! Ik heb eigenlijk nog verassend goed geslapen. Bij elke stop werd de bus schoongeveegd, want iedereen gooit alles op de grond, koekjes, verpakkingen etc. Ook wordt er vollop gerookt in de bus, ontzettend smerig. 1 man naast me begreep de hint toen ik mn trui voor mn gezicht hield en begon te hoesten. Hij ging met zn sigaret voorin de bus zitten, dat hielp een beetje. De muziek in de bus is altijd vreselijk, ze begonnen om 6 uur vanochtend, werden we niet blij van, maar gelukkig was het snel over. We reden uren slingerend door de jungle. Een enorme klap bleek een klapband te zijn, maar ook dit was redelijk snel opgelost langs de weg.

Toen we hier aankwamen was het eigenlijk niet zoveel aan haha. Het regende keihard, gelukkig is dat nu minder, maar het is een feestdag en alles was dicht. Ook onze kamer is een verschrikking, met een hard matras en een gat in de grond als toilet. Allemaal een beetje drama dus, maar we maken er het beste van. Later werd het opeens druk en lopen er allemaal mensen in pakken rond, winnie de pooh en donald duck, kun je mee op de foto, maar met wie wil iedereen op de foto? Met ons! haha, zo grappig, we zouden er geld voor moeten vragen, inmiddels zijn er alweer zo'n 20 foto's van ons gemaakt. We zijn ook weer de enige toeristen hier. We are the best couple zeiden ze :-)

Morgen gaan we misschien naar een meer hier vlakbij, als het weer het toelaat en anders vertrekken we naar Padang, van waar we maandagochtend vertrekken naar Lombok! Daar heb ik helemaal zin in!

De indonesiers zijn over het algemeen ontzettend aardig en gaan heel graag een praatje met je aan. Tot zover hebben we al weer heel veel gave dingen meegemaakt en dit is nog maar het begin van Azie!
Later meer!

Liefs!