Colombia

We zijn inmiddels thuis! (ik in Nederland en Alex in Engeland). Heel fijn en ook meteen weer normaal. Toch is het wel zo leuk om even mijn verslag af te maken, hier is Colombia!

Het eerste plaatsje was Ipiales, meer een korte tussenstop waar we 1 nachtje in een heel koud en goedkoop hotel sliepen. De volgende ochtend bekeken we de “beroemde” kerk van dit plaatsje, Sanctoario Las Lajas, een kerk met een grote brug omringd door veel groen, een bijzonder gezicht. Wij waren er om 8 uur s’ochtends en het was al meteen belachelijk druk. Er hangen allemaal platen op de muur waarop mensen de Virgin Mary bedanken voor van alles en nog wat. We liepen even rond en aten een Arepa, dat is een soort pannenkoekje van aardappel en mais, geserveerd met geraspte kaas, erg lekker!

Om 10 uur hadden we de bus naar Popayan, 1 van de grotere koloniale steden van Colombia. De rit duurde 11 uur lang, veel langer dan gedacht. We bleven vaak door onbekende reden stilstaan, 45 minuten en later nog eens anderhalf uur, irritant. Er zijn nog wel eens bandieten in actie op deze weg, dus waarschijnlijk had het daar mee te maken, gelukkig geen problemen gehad.

Toch kwamen we aan, mooi hostel naast de Kathedraal op het grote plein. Meteen merkten we de sfeer van Colombia, de verschillen. Sowieso al de temperatuur, veel warmer. De mensen kleden zich heel anders, de huid of het lichaam mag gezien worden zegmaar. Veel muziek op straat en vooral veel mensen die maar een beetje zitten te zitten, zonder echt iets te doen, een hele chille sfeer dus haha. Popayan was ook een leuke stad, veel witte huizen, kerken, koloniale gebouwen, veel van wat we al gezien hadden, maar het was niet toeristisch en de sfeer die er hing maakte het toch een hele leuke plek.

Een klein plaatsje buiten Popayan, genaamd Silvia, heeft elke donderdag een markt. Niet voor de toeristen, maar voor de lokale bevolking. Toch gaan er ook veel toeristen naartoe, om de mensen van Silvia te zien. Ze dragen namelijk traditionele kleding, blauw/paarse rok en poncho, een hoog zwart hoedje en de vrouwen hebben vaak kort haar, wat heel speciaal is, want in Peru, Bolivia, Ecuador zie je ze allemaal met lang haar. Ook dragen ze aparte schoenen, een soort hoge gympen met roze of gele of blauwe veters. Ze waren dus echt een bezienswaardigheid. Jammer dat de meeste toeristen eigenwijs zijn en toch achter de mensen aanlopen om foto’s te maken, terwijl duidelijk is aangegeven dat zij dit niet waarderen. Tja..


Vier uurtjes in een busje en we waren in Cali, de stad van de Salsa!! Cali is groot, niet toeristisch en heeft weer een totaal andere sfeer, waar ik even aan moest wennen. Ze hebben hier geen toeristen nodig en je merkt dat mensen anders met je omgaan, meer alsof je je maar aan moet passen aan de stad en dat zij geen moeite zullen doen. Uiteindelijk maakte dat Cali juist bijzonder en hadden we een leuke tijd. Het was belachelijk heet, dus we bleven zoveel mogelijk in de schaduw. Toevallig was er net een salsafestival aan de gang en werden er in het cultureel centrum gratis lessen gegeven. Daar gingen we dan. Druk dat het was! Vooral veel Colombiaanse mensen en de toeristen waren op 1 hand te tellen. Na eerst even voorzichtig gekeken te hebben probeerden wij ook de stapjes te volgen. Nou ben ik daar zelf echt heel slecht in, maar het viel me niet tegen. Anderhalf uur lang waren we aan het dansen en HEET!!! Iedereen was bezweet, haha. Alle mensen waren ook heel aardig en gaven ons soms tips of vroegen waar we vandaan kwamen. Uiteindelijk konden we best een beetje mee dansen, totdat er een nieuwe instructeur op het podium kwam die veel en veel te snel ging, dat konden we echt niet volgen, dus toen waren we ook klaar. Diezelfde avond nog gingen we naar een echt salsa club. Heel druk, een leuke mix van alle leeftijden en een volle dansvloer. Ik schaamde me eerst teveel en wilde niet dansen, maar Alex trok me toch mee en er werd wel een beetje naar ons gekeken, maar we vielen niet te erg uit de toon.


Solento was onze volgende stop. Leuk! Een klein plaatsje vol kleurig geschilderde huizen omringd door koffie- en bananen plantages. Dag 1 deden we een wandeling in Valle de Cocora, waar we kolibri’s zagen, mooie blauwe vogels en 60m hoge palmbomen, een heel mooi indrukwekkend landschap. Dag 2 deden we een koffie tour. Werd gedaan door een hele leuke jongen, helemaal in het Spaans, maar langzaam en duidelijk zodat we alles goed begrepen. Later was er veel gezelligheid op het plein en konden we in een café het Nationale spel uitproberen, Tejo. Je hebt een soort zandbak met in het midden een ring waar 4 pijltjes op liggen. Je gooit met een soort kleiballen in de zandbak en probeert 1 van de pijlen te raken, wanneer je dit goed doet, ontploft de pijl met een grote knal. We waren helemaal enthousiast, maar na een uur gooien, waarbij we al meerdere keren de pijlen geraakt hadden, en niks ontplofte, waren we er een beetje klaar mee. En natuurlijk net als je niks meer verwacht komt die grote knal, Alex maakte een sprongetje van schrik. Opeens was het weer leuk en gingen we nog even door. Uiteindelijk had Alex 4 explosies en ik 3. Later speelden we nog Sapo (kikker in het Spaans) je gooit dan gouden munten in een soort houten bak met gaten en een kikker achterin. Je kunt in de kikker zn mond gooien, wat nooit lukt, of in de gaten, wat je punten oplevert. Daar was ik dan gelukkig weer beter in :).

8 uurtjes in de bus en we waren in Bogota, de hoofdstad van Colombia. We hadden er niet veel van verwacht, maar het bleek eigenlijk heel leuk te zijn. We hadden weer een heel leuk hostel, met een betrokken eigenaar die ons in het Spaans allerlei tips gaf over Bogota. We gingen naar een gratis museum van de kunstenaar Botero, erg leuk! Hij schildert dikke mensen, zelfs een dikke Mona Lisa en maakt ook beelden, leuke kunst. We bekeken alle belangrijke statige gebouwen, hadden een fantastische lunch in El Candelaria samen met alle zakenmensen en er was veel leven op straat, veel te zien en te doen. Het oude centrum was ook heel mooi en de temperatuur heel wat aangenamer, want Bogota ligt op ongeveer 2600meter hoogte en is dus wat koeler.

Twee dagen later hadden we de bus naar San Gil. Zou 7 uur duren, maar er was weer wat aan de hand met de bus, iets mis met de airco en dus moesten we twee uur wachten, zwaar irritant. We merkten al aan onszelf dat we steeds minder konden hebben qua reisongemakken, twee uur wachten was al teveel. San Gil was weer heet!! We vonden een goedkoop hostel met een douche met koud water, er kwam alleen 1 dunne straal uit een soort pijp. Toch door de hitte is een koude douche niet eens zo erg. San Gil heeft veel opties voor activiteiten. Wij kwamen er eigenlijk speciaal voor de mountainbike tour. Dat bleek nog een heel gedoe om te regelen en uiteindelijk waren er niet genoeg mensen en dus ging het hele feest niet door. Dat was enorm balen, want verder hadden we geen plannen in San Gil en er was ook niet veel te doen. We gingen nog ergens zwemmen, maar dat was niet heel bijzonder. Gelukkig gingen we de volgende dag naar het plaatsje Barichara en dat was dus echt heel mooi! Net een filmset. Allemaal witte huisjes met groene of blauwe deuren en luikjes voor de ramen. Een mooi groen plein, met een mooie kerk, heel veel rust, je hoort alleen de vogeltjes fluiten. De straten liepen omhoog en dan kon je de groene omgeving rond het dorpje zien. Zelfs de begraafplaats was een hele mooie, vredige plek vol groen en kleine, kleurige vogeltjes.

De nachtbus naar Santa Marta was HEEL koud, maar we konden wel aardig slapen. Om half 11 de volgende ochtend waren we in de stad. Enorm lelijk en chaotisch en opnieuw enorm heet. Je hebt na 3 stappen al het zweet op je voorhoofd staan. We moesten nog zoeken naar een hotel, was niet makkelijk, maar na een tijdje vonden we een hospedaje. Daar konden we onze grote tassen achterlaten en alleen onze kleine tassen meenemen naar Minca, 40 minuten buiten de stad. We stapten in een Jeep en die bracht ons naar Minca.

Daar aangekomen moesten we klimmen naar ons hostel op de heuvel. Daar hadden we een mooie kamer met een eigen balkon. Maar niet zo privé als gehoopt, want het balkon zat boven het algemene gedeelte, waar dus steeds heel veel mensen waren, die ook wel eens onze trap op kwamen, om te kijken wat daarboven was, wij dus. We keken wel heel mooi uit over de groene heuvels en we konden lekker lezen en zelfs een middagdutje doen op het heetste van de dag. De douche hier was ook weer koud, maar we keken wel uit over de natuur, een bijzondere douche dus. Een dagje later stonden we om half 6 op, we gingen vogels kijken! Alweer:). We liepen heerlijk door de natuur en in de ochtend was de temperatuur perfect. We zagen een toekan, maar van te ver weg. Verder zagen we nog een aantal andere bijzondere vogels. Op de terugweg gingen we naar Pozo Azul, een paar watervallen waar je ook bij kunt zwemmen. Wij kwamen daar om 8 uur en er was alleen een familie bij de eerste waterval, wij klommen een stukje hoger en daar was helemaal niemand. Heerlijk! Het was heel erg mooi en het water was lekker verfrissend. Eerst leek het te koud en wilden we er niet, maar Alex gleed uit, dus hij lag er vanzelf al in, dus toen ging ik ook maar.

De tweede indruk van Santa Marta was een stuk beter. Er zijn gewoon wat rare mensen en het is geen mooie stad en er is vooral veel viezigheid, MAAR, het stukje aan de zee is best prettig en de mensen die we spraken waren erg aardig. Hostel was heel simpel, niet mooi en ook weer een koude douche, 1 saaie straal.
Nu was het tijd voor stand!! Dan denk je, oooohh lekker, ontspannen! Dat doen wij toch altijd net even anders.

We pakten de bus naar Tayrona National Park, 1 uurtje was dat. Vanaf daar moesten we 1 uur door de jungle lopen om bij de stranden en kampeerplekken aan te komen. Pffff… heet… we drupten van alle kanten. Na een tijdje zoeken vonden we camping Don Pedro, een mooie, ruime open plek vol palmbomen voor een beetje schaduw en daar huurden we een tentje. Er zat heel fijn een groot gat aan de onderkant, dus alle muggen en slangen konden er makkelijk in, dus ik gooide er als een soort veiligheid maar een tas voor. Gelukkig vielen de muggen aardig mee, ik kreeg er maar een paar bulten per nacht bij :). Hier hadden we een heerlijke douche. Koud, ja, dat wel, maar heel wat meer water dan gewoon 1 straal, dus veel beter en dan ook nog in de openlucht, heerlijk.

Het was 10 minuten lopen door de jungle naar het eerste strand, Arrifices, dit strand is langgerekt en de zee ruig. De stroming is hier sterk en je kunt hier niet zwemmen. 1 baai verder kan dit gelukkig wel. Nog 20 minuten verder is Piscina Natural, ook hier kun je zwemmen en dan nog 20 minuten verder is San Juan, dit is het mooiste strand waar je kunt zwemmen en waar ook de meeste toeristen kamperen. Het water is aardig warm, dus je loopt er zo in. We stonden elke ochtend om 6 uur op, hadden ons favo ontbijt bij een heel klein hutje, waar ze heerlijke pan de chocolate (een chocoladebroodje) vers uit de oven serveerden. Liepen dan door naar San Juan, zwommen daar een tijdje en tegen de middag, het heetste van de dag lagen wij in de schaduw op onze camping in een hangmat. Tegen 3 of 4 uur gingen we dan weer naar het strand om te zwemmen en om de zonsondergang te bekijken. Echt een heerlijk ritme! Daardoor zijn we ook 1 nacht langer gebleven. 1 dag gingen we nog een stuk klimmen ( WAAROM??), veel te heet natuurlijk! Er waren ruines op de top, maar die waren helemaal niet bijzonder. Ik hoopte mooie vogels te zien, maar zag alleen maar een slang. Verder waren er heel veel salamanders, groen en blauw gekleurd. Ook zagen we elke middag apen in de bomen, twee kleine soorten, heel leuk en nog een ander soort dier wat je wel op de foto’s zult zien, met een lange neus en staart en ook hoog in de bomen, geen idee wat het is. Ook lagen we rustig op het strand, totdat Alex ineens verschrikt opsprong en ik daardoor ook maar snel ging staan, zonder te weten waarom. Hij bleek opeens oog in oog te staan met een grote leguaan! Misschien hadden we net zijn plekje ingepikt. We hebben toen maar een ander plekje opgezocht.

Opnieuw liepen we een uur terug naar de uitgang van het park, daar pakten we een 2 uur durende bus naar Riohacha, de muziek staat altijd keihard aan in de bus, dus dat is wel gezellig. Daarna hadden we een soort taxi naar Uribia (1 uur) en dan nog een Jeep (2uur) naar Cabo de Vela. Deze Jeep deelden we met een grote Colombiaanse familie met kinderen, aanhang en kleinkinderen. Ze waren heel druk en gezellig en stelden ons allerlei vragen.

De Lonely Planet zei het al, Cabo de Vela is not for everyone. Is het dan wel wat voor mij? Dat vroeg ik me ook nog af toen we aankwamen. We reden al bijna twee uur door een enorm uitgestrekt, droog en kaal gebied. Alleen maar struiken en zand en uiteindelijk dan ook de zee en daar waren een paar hutjes en dat was het dus, Cabo de Vela. We hadden twee kleine bedjes in een bamboe hutje, met zand als vloer en een groot open stuk tussen het dak en de bamboemuur. Met vijf stappen waren we in de zee en we hadden ook twee hangmatjes voor ons hutje. Toen we aankwamen was het een drukte van belang. Er stond een grote vrachtwagen met een nog grotere groep mensen eromheen die allemaal zakken water kregen uitgedeeld. Dan heb je zoveel water in de zee, maar er is geen drinkwater in Cabo. De toiletten konden niet doorgetrokken worden en er was geen douche, zelfs geen koude. Je kon een bak zoutwater over je heen gooien, maar dan kon ik net zo goed gaan zwemmen.

Nu bleek dat deze groep die het water uitdeelde ook allemaal in ons hospedaje bleef slapen, niet fijn, ze sliepen allemaal in de hangmatten voor ons hutje, met een hoop kabaal. Ook waren ze enorm nieuwsgierig en probeerden steeds tussen de bamboe van ons hutje te spieken, voelde niet fijn. De zonsondergang was fantastisch en de kitesurfers lieten al hun kunsten zien op het water, dus dat maakte het extra mooi. De volgende dag liepen we een uurtje naar het strand Pilar de Azucar. Heel mooi! Blauwe zee en een soort van roodachtige rotsen eromheen. Toen we er bijna waren hoorden we een hoop geroep achter ons, Heeeyyyyyy!!! Het was de Colombiaanse familie in een Jeep. We lagen dus gezellig samen op het strand en hadden veel lol in zee, spelend met de hoge golven, waar Alex z’n zonnebril in kwijtraakte, oh oh. Terug in Cabo was alle rust teruggekeerd en konden we eindelijk genieten van onze hangmatten. S’avonds aten we bij een heel klein restaurantje, het werd heel mooi opgediend en was erg lekker. Ook nu hadden we weer een mooie zonsondergang en konden we genieten van alle rust en de bijzondere plek die Cabo is. Het is de Wayuu stam die daar leeft, ze zijn bekend in Colombia van de tassen die ze maken, met allerlei felle kleuren. Ze dragen lange jurken, net een pyjama vind ik, maar dat is hun stijl. Er is helemaal niks daar, de mannen zijn meestal vissers en de vrouwen maken tassen en verder leven ze van het toerisme, wat er ook niet heel veel is.

De volgende ochtend was Alex ziek, hij moest overgeven. Ik had nergens last van, dus ik gaf de schuld aan het bier. De mannen van de Jeep waren heel aardig en Alex mocht zelfs voorin zitten, maar dat wilde hij niet. Er zaten wel 5 barsten in de voorruit, maar gelukkig kwamen we weer veilig aan. En na ongeveer 6 uur onderweg te zijn geweest kwamen we aan in Palomino. Daar begon het feest voor mij, ik moest ook overgeven. Toch de kip. Gelukkig vonden we redelijk snel een kamer, ook weer koude douche, 1 straal, waren er inmiddels aan gewend. Daar lagen we fijn op bed. Alex ging later nog wel wat eten, maar ik was te misselijk.

Volgende dag gelukkig alles weer terug naar normaal. Onze eerste indruk van Palomino was niet zo goed, we dachten dat het enorm toeristisch zou zijn. Alles was erg duur, kamers enzo, want het zijn allemaal resorts. Nu hadden we een hele simpele kamer, maar wel goedkoop. In de zee mocht je niet zwemmen ivm stroming. De volgende dag lagen we lekker op het strand, het was bewolkt en het waaide, dus perfect qua temperatuur en niet teveel felle zon op je huid. Het was heel rustig op het strand, iedereen blijft bij het resort, dus ook dat pakte goed uit, dus het werd een heerlijk dagje voor ons.

Onze laatste stop was Cartagena! Weer een lange reis. Vanaf Palomino moesten we ons in een paar kleine busjes persen en na 8 a 9 uur reizen kwamen we aan in Cartagena. Daar zocht Alex nog ruim een half uur naar een geschikte kamer. Ook hier waren de prijzen belachelijk, dus we zochten weer iets goedkoops en vonden dat ook. Op zich een prima hostel, maar een beetje viezig en je raad het al, een koude douche, ook weer uit zo’n stomme pijpleiding. Cartagena is belachelijk heet, echt niet fijn, je kunt niks doen zonder zweetdruppels op je voorhoofd, ik wordt daar niet blij van en Alex al helemaal niet. Tijd om naar huis te gaan dus.

Toch hadden we daar nog 4 dagen. En we hebben er ook nog wel wat van gemaakt, natuurlijk. Cartagena heeft een geweldige oude stad binnen een oude stadsmuur. Balkonnetjes met bloemen, mooie kerken en pleinen en de hele sfeer is goed. Het andere gedeelte heeft ook nog mooie gebouwen en veel grafitti op de muren, zo gedaan, dat het ook echt mooi is en dan was er nog het moderne gedeelte met hoge flatgebouwen etc. We hebben dus vooral veel rondgelopen en veel rustig aan doen en weer in de kamer afkoelen en dan weer wat bekijken etc. Het waren prima dagen, maar het was tijd om te gaan en dus waren we heel blij toen het zover was!

De twee vluchten gingen prima, ik heb nog 1 middagje en nacht doorgebracht in Londen, met Alex z’n ouders, dat was heel gezellig en de volgende ochtend was mijn vlucht naar Amsterdam!

Deze reis was fantastisch, we hebben zoveel gezien en gedaan! De cultuur, de landschappen en de steden waren allemaal anders en allemaal bijzonder. Zelf zijn we weer gegroeid en willen we alleen nog maar meer reizen en ontdekken. Voor nu hebben we heel veel zin om in Europa te wonen en te genieten van het dagelijkse leven. Dus jullie horen wel wanneer we weer op reis gaan!

Bedankt voor alle leuke reacties en alle mensen die mijn verslagen zo trouw lezen!! Dan weet ik dat ik het niet voor niks doe!

Liefs!