Stofhappen en tempels kijken

We kwamen op 3 december aan in Yangon, het duurde een eeuwigheid om met de taxi door al het verkeer heen te komen, we stonden een paar keer gewoon 15 minuten stil en dan deed iedereen maar de motor uit, heel milieuvriendelijk natuurlijk. Er zijn teveel auto's in de stad volgens de taxi chauffeur. De eerste indruk was heel goed, het ziet er allemaal wat schoner en beter verzorgd uit dan de rest van Azie van wat we tot zover gezien hebben. Voetpaden zijn nog heel, zonder missende tegels en er zijn zelfs wat aangelegde tuinen en parken etc.

Eenmaal in het centrum was dat snel voorbij. We hadden een kamer in het Witte huis hotel, de kleinste kamer ooit, het bed pastte er net in en onze tassen vulden de rest van de ruimte en het raam waar we extra voor betaald hadden, tja, daar kon je eigenlijk niet eens echt doorheen kijken. Maargoed, de reden dat iedereen daar een kamer boekt is in verband met het fantastische ontbijt, het beste ontbijt in de stad of zelfs in heel Birma. Het voldeed aan onze verwachtingen, het was een groot buffet, vol toast, fruit, gebakken aardappels, ei, rijste, noodles, thee, koffie etc. Dan zeuren we niet meer over een kleine kamer op de 8e verdieping.

De stad zelf is een belevenis op zich. Je hoeft eigenlijk niks te ondernemen. Gewoon door de straten lopen en alles in je opnemen is meer dan genoeg. Er is ontzettend veel te zien, eigenlijk is de stad 1 grote markt. Er is vanalles te koop, niks is te gek. Iedereen heeft wel zijn of haar eigen specialiteit, horloges, fruit, stekkers, schoenen, onderbroeken, brillen, pennen, schriften etc. Zo heb je ook in elke straat weer een andere specialiteit. Een straat vol kaartenwinkels, een straat vol plasticwinkels, een straat vol verfwinkels, heel grappig.

Er wordt hier minder gerookt dan in Indonesie, maar ze hebben hier wat anders. Een soort poeder wordt in blaadjes verpakt en daar kauwen ze dan een hele tijd op. Verder hebben ze ook bitternut, een soort rode bal, waar ze ook een eeuwigheid op kauwen, waar de mond en tanden prachtig rood van worden en waarna ze het charmant op de straat uitspugen. Is allemaal lekker verslavend en slecht.

' s Avonds zijn we naar de Swedagon tempel gegaan, dat is de gouden pagoda en tempels eromheen. Ik had mijn eigen saron meegenomen die ik in Indonesie had gekocht. Een vrouwtje deed hm bij me om en ik werd enorm door iedereen aangestaard. Ik was de enige toerist die in een sarong liep en ze vonden het prachtig, allemaal wijzen en naar me lachen, heel leuk. Een monnik sprak ons nog aan en we hadden een gezellig gesprekje met hem. De pagoda wordt belicht in het donker en dan ziet het er mooi uit.

Vanaf Yangon gingen we met de bus naar Bagan. We vertrokken om 6 uur in de avond en kwamen om 4 uur snachts aan. Koud was het! Paard en wagen bracht ons naar het hotel, waar de jongen met kleine oogjes meteen zei dat hij vol was. Gelukkig hadden we geboekt en bleken we toch een kamer te hebben, maar we konden er pas om 9 uur in. Dus wij huurden fietsen en reden achter paard en wagen aan naar Bagan, het tempelcomplex. Er waren veel zandpaadjes waar we moeilijk doorheen konden fietsen, maar we kwamen er wel. En zo zaten we om half 6 s' ochtends bovenop een tempel te wachten totdat de zon opkwam. Toen dat gebeurde zagen we opeens hoe ontzettend veel tempels er om ons heen stonden, het zijn er wel 3500 in totaal ongeveer.

Weer terug in het hotel hebben we maar even een beetje slaap ingehaald. Later hadden we lunch en klonk er keiharde, schelle muziek en zagen we allemaal drukte op de straat. Toen we een kijkje gingen nemen, bleek er een soort festival te zijn. De vrouwen hadden hun mooiste sarong aan, jongens waren als meisjes verkleed en er waren verschillende dansgroepen die door de straten gingen en af en toe stopten om te dansen. Het ging allemaal heel serieus, zonder glimlach en zonder applaus. Echt geweldig om te zien. Ze dansten op Michael Jackson en op het nummer Gangnam style, met het originele dansje!

Om half 5 gingen we weer op weg op ons fietsje voor de zonsondergang deze keer. Opnieuw zaten we bovenop de tempel en het uitzicht was geweldig! Het was alleen heel druk met toeristen,maar zodra de zon onder is gaan ze er allemaal vandoor, wat heel stom is, maar voor ons weer leuk, want als de zon eenmaal onder is heb je het mooiste uitzicht, de prachtige roze lucht, met de mooie gloed over de tempels.

De volgende dag fietsen we een paar uur lang door Bagan. Oooohhh... wat was dat heerlijk! Het is heel mooi groen en hier en daar zijn er mooie bloemen, je hoort vogeltjes fluiten, de bomen geven wat schaduw, de oude tempels, groot en klein zijn prachtig, het was een en al genieten. We vermeden de grotere tempels, omdat daar alle tourbussen komen. In de kleinere en zeker niet minder mooie tempels was meestal helemaal niemand. We klommen omhoog en stootten onze hoofden vaak in de kleine poortjes en zaten dan een tijdje gewoon maar om ons heen te kijken. Ik vind het een geweldige plek. Het leuke is ook dat we de 10 dollar niet hoefden te betalen, want er was totaal geen controle.
De zonsondergang was opnieuw heel mooi, deze keer waren we in een andere tempel en al snel waren we helemaal alleen. In het donker konden we nog maar net onze weg terugvinden.

Vanaf Bagan gingen we naar Mandalay. Een drukke en hele stoffige stad. Opnieuw hadden we een kamer op de 8e verdieping, maar deze keer heel wat beter. We huurden een scooter en gingen op weg naar Sagaing en Mingun. We kwamen een hele groep Burmese jongeren op de scooter tegen en we konden achter hun aan rijden, want zij gingen ook naar Mingun. De omgeving was wel mooi, maar het bleek allemaal niet zo heel bijzonder te zijn. In Mingun had je een grote klok, dat was het. Ook gingen we even kijken bij de langste teakbridge ooit, 1km lang geloof ik, dat was nog wel leuk. In Mandalay vonden we in een klein straatje een vrouwtje die Chapati's aan het bakken was. Je schijnt er erg dik van te worden, maar wie maakt zich daar tegenwoordig nou nog druk om? :-) Wij konden tegenover haar zitten op een houten bankje en zij bakte de chapati's voor ons. Heerlijk! Aan allebei onze kanten zat een jongetje en er kwamen steeds meer mensen bij om even te kijken wie die twee rare mensen waren.

Met een trishaw, een fiets, net als een tuktuk, gingen we naar Mandalay hill voor de zonsondergang. Het was opnieuw een oud mannetje...oh oh, wat gingen we langzaam, een paar keer moest hij afstappen om te duwen... ik schaamde me zo, maar hij wilde het zo graag voor ons doen. Uiteindelijk moesten we naar boven rennen om het nog te halen en dat lukte maar net. Boven zat een jongen die graag zijn Engels met ons wilden oefenen. Hij zei, your girlfriend seems so young to me, here in Burma, women age many years in one day. Weer beneden wilde het mannetje ons per se terugbrengen, wat we ook zeiden, dus we hebben hem maar een extra fooi gegeven.

Vanaf Mandalay gingen we in een taxi waarvan de uitlaat elke 15 minuten een keiharde knal gaf, die we deelden met twee vrouwen en een baby naar Pyin u Lwin, little Britain. Beenruimte was niet in overvloed, dus ik was blij toen we er waren. Pyin u Lwin is vol met paarden met mooie karren erachter, Engelse gebouwen en prachtige Engelse botanische tuinen. Daar zijn we dus ook geweest. Het was perfect weer, zonnetje, maar in de schaduw zelfs koud, zwarte en witte zwanen, tuinen, bos etc. en veel mooie vogels in een avery. Ook daar wilde een jongen graag zijn Engels oefenen met ons.

s' Avonds aten we op de markt. Je loopt langs alle stalletjes en al het eten staat uitgestald. We stopten bij een aantal vrouwen die een grote pan met verschillende soorten noodles klaar hadden staan. We schoven aan bij het houten tafeltje, er was plek voor zes mensen, allemaal op een rij. Ik wees de het type noodles aan wat ik wilde en vervolgens graaide ze met haar handen een hoeveelheid uit de pan en deed dat voor mij in een schaaltje. Ach ja, smaakt net zo goed hoor! Het is ook veel leuker om bij de lokale mensen zelf te eten in plaats van steeds maar weer die toeristische plekken waar je dan een pizza of pasta krijgt wat niet echt is wat het moet zijn.

Het was een beetje lastig om van Pyin u Lwin naar Hsipaw te komen, want niemand bleek erheen te gaan, maar na een beetje doordringen en helaas iets meer betalen konden we toch in een taxi mee. Opnieuw deelden we de taxi met een aantal Burmese mensen, een heel oud vrouwtje, dat meteen enthousiast naar mijn geld wees, omdat ze dat graag wilde hebben en een jonge kerel die maar niet stil kon blijven zitten en daardoor steeds zijn stoel in mijn knie drukte. De rit duurde net iets te lang en de kerels voorin bleven maar praten. Dat zou op zich niet uitmaken, maar het is nou eenmaal zo dat praten in Azie gelijk staat met schreeuwen.

In Bagan hadden we een mooie traditionele paraplu gekocht als soort van decoratie en deze raakten we ergens tijdens de rit kwijt, heel vervelend, maar hopelijk kunnen we ergens nog een nieuwe aanschaffen.

Hsipaw was opnieuw koud, maar dat vinden we eigenlijk wel lekker. Bij mr. Food hebben we een paar keer gegeten heel lekker en bij Ms. Popcorn hebben we een drankje gedaan.

We maakten een wandeling naar de waterval, die we uiteindelijk niet gevonden hebben, maar de wandeling was zo mooi dat dat niet uitmaakte. We liepen over een zandpad langs velden vol gele bloemen, een heuvellandschap en verschillende weilanden waar boeren vanalles verbouwen. Heerlijk stil en vredig was het weer. We kwamen uit in een klein dorpje en gingen even op de brug zitten. Al snel kwam er een jonge monnik met een klein jongetje aanzetten en later nog een ander klein jongetje. We hadden manderijnen bij ons en die hebben we samen gedeeld, heel gezellig zaten we zo samen te eten.

Vanaf Hsipaw gingen we met de trein terug naar Pyin u lwin. De dag ervoor hadden we de trein al even bekeken en op het moment dat de trein vertrok begon iedereen enthousiast naar ons te zwaaien, dus we hebben de trein maar even uitgezwaaid.

De rit zou ongeveer 7 uur duren, maar vertok een uur te laat en kwam bijna een uur te laat aan. De trein gaat heel langzaam, soms gaat lopen net zo snel en je wordt enorm heen en weer en op en neer geschud, maar het is het absoluut waard. De trein stopt op sommige stations wel voor een heel uur, waarom dat is, geen idee. Naar het toilet gaan is altijd een avontuur en het leuke is dat er een groot raam in het toilet is, kun je leuk naar iedereen zwaaien als je toch niks beters te doen hebt. Het uitzicht is mooi en op 1 punt echt geweldig! De trein gaat over een brug en je kijkt dan de diepte in naar een rivier met twee oprijzende cliffen eromheen. Wij deden de deur in het halletje van de trein open, beetje gevaarlijk en stonden daar samen de diepte in de kijken, echt onvoorstelbaar mooi!

De mensen in Burma zijn ontzettend aardig, tot nu toe hebben we maar 1 persoon meegemaakt die een beetje onvriendelijk was, maar over het algemeen wordt er veel geglimlacht en vooral kinderen zijn heel blij om ons te zien en springen op en neer van blijdschap als we voorbij komen :)

Vanaf Pyin u lwin gingen we in een pick up truck, alleen omdat dit de enige optie was. Ten eerste zat de pick up al vol met verschillende zakken vol knoflook, waardoor we onze benen niet kwijt konden. Ten tweede waren wij niet de enige die in de pick up meegingen. In totaal zaten we er met zn 10en in en dat is echt heel heel krap, allemaal met de knieeen opgetrokken. De rit duurde twee uur, het was donker,we zaten bijna met ons hoofd tegen het dak aan en we konden niet naar buiten kijken, omdat we niet om konden draaien. Gelukkig waren de andere mensen ook allemaal toeristen, dus samen konden we er nog wel om lachen. Er hingen nog een paar mensen aan de achterkant en bovenop lag al onze baggage en ook daar zaten nog mensen. We stopten een keer voor een pauze en niemand leek moeite te hebben om uit de pick up te klimmen, maar bij mij viel het wankele krukje om en ik viel heel elegant op de grond :-).

Later gingen we weer op weg. Op een gegeven moment was er een hoop geschreeuw en werd de pick up gestopt. Bleek dat er een man van het dak was gevallen! Het vreemde was dat we helemaal geen schreeuw hadden gehoord, blijkbaar was hij of in slaap of flauw gevallen. Hij werd teruggebracht naar de auto en ik zag dat hij een gat in zn hoofd had. Er werd vooral heel veel heen en weer gepraat en weinig gedaan. De man zelf leek erg in de war. Vervolgens gingen we toch weer op weg. Steeds stopten we om ergens naar een dokter te vragen. Na drie keer stoppen was er een dokter en de man ging met hem mee na een hoop gedoe, blijkbaar wilde hij niet naar het ziekenhuis. We waren er allemaal van geschrokken, maar gelukkig kwamen we later toch veilig aan in Mandalay.

We werden op een vaag punt afgezet, zodat we weer een eind naar ons hotel moesten lopen. Bij ons hotel aangekomen was er weer enorme verwarring. Er werd veel heen en weer gepraat en in een schriftje gebladerd, maar er werd niks tegen ons gezegd. Minuten later bleken we toch een kamer te krijgen. Meteen moesten we weer de straat op om te vragen naar de bustijden naar Kalaw. In ons hotel snapten ze het totaal niet. Do you know about a bus to Kalaw? My boss? My boss? krijg je dan als antwoord haha. Het volgende hotel was al niet veel beter, ze begrepen het wel, maar zeiden dat er geen bus was. Na een tijdje kregen we vage informatie over een punt in de stad waar de bus zou komen om 7 uur in de ochtend.

Dit was onze enige optie, dus na een paar uurtjes slaap gingen we weer op weg met onze tassen. Eenmaal in de straat aangekomen was er geen bus te bekennen, wat een verassing. Na een tijdje wachten gingen we maar weer lopen, kwamen langs een hotel, vroegen daar om info en kochten een busticket. De bus vertrok alleen pas om 7 uur die avond. En het was pas half 8 in de ochtend. Niet fijn.

Alex had wat meer tijd nodig om het te accepteren, maar al snel zaten we weer Chinese thee te leuten en vervolgens namen we een kijkje op de markt. Ze verkopen vanalles, zakken vol houtschilfers en blaadjes en kruiden en complete stukken steen, heel vreemd. Later vertelde een marktman ons dat dit gebruikt wordt om Chinese medicijnen mee te maken. Hij liet ons ook een tradioneel poeder zien en proefen dat de mensen elke ochtend gebruiken om buikklachten te voorkomen. Het smaakte een beetje naar zoute drop, wel lekker vond ik, maar Alex vond het heel vies. We hebben een zakje van hem meegekregen, heel lief. Later hadden we nog een lekker ijsje gegeten...

De pick up kwam ons om 5 uur ophalen. Ik denk dat alleen de eerste twee minuten van de rit comfortabel waren, want het was al snel duidelijk dat er zoveel mogelijk in de pick up moest als maar mogelijk was. Al snel zaten we met onze knieeen tegen een grote kist aangedrukt en zaten er 10 mensen in de pick up, dat was vol, dacht ik. Steeds opnieuw stopten we en werd er geduwd en geschoven, dus uiteindelijk zaten we met 20 mensen in de pick up, waarvan twee in het midden tussen onze benen. Er waren nog wat tassen hier en daar en we haalden nog een grote doos op en wat hout. Een uur lang zat ik opgepropt in de pick up en ik zag Alex al steeds benauwder kijken. Toen we aankwamen op het busstation was het 1 grote chaos en al snel werd duidelijk dat we geen millimeter vooruit konden komen. De chauffeur zette de motor uit en maakte zich klaar om te wachten. Alex trok het echt niet meer en klom op 1 of andere manier en tot ieders verbazing uit de pick up en stond vervolgens heel wat blijer buiten de pick up. Ik hield het nog 10 minuten vol, maar toen hield ik het ook niet meer, ik MOEST eruit. Gelukkig kon ik me aan het bagagerek optrekken en dan mn benen over de rand gooien en hoppa, ook ik was eruit!

De bus duurde weer 7 uur en was belachelijk koud. Op een gegeven moment deden ze zelfs alle ramen open, die wij allemaal gauw weer dicht deden, maar zelfs dat hielp niet veel. Ook hielp de muziek, deze keer geen karaoke trouwens, niet echt mee. Om 2 uur s' nachts kwamen we aan, ook al zo'n vreselijk tijdstip. Gelukkig hadden we ons hotel snel gevonden en werden we meteen naar onze kamer gewezen. Slapen ging opeens toch niet echt. Alex was ziek, blijkbaar was het ijsje toch niet zo'n goed idee. Iedere toerist weet dat je geen schepijs moet eten in het buitenland, zeker niet in Azie, ik zei het nog toen we het aten, misschien niet zo handig, maar we hadden al zoveel straateten gegeten.

Nu zit ik op het balkon mijn blog te schrijven en ik kijk uit over allemaal oude huisjes met golfplaten en een aantal gouden pagoda's ertussenin met heuvels op de achtergrond. Morgen gaan we trektocht maken, 6 uur wandelen ongeveer, dus ik hoop dat Alex beter is, want hij ligt nu alweer op bed!

Tot zover is Birma een verassing, een heel mooi en vriendelijk land dat heel snel aan het groeien is. Ik vind het nog steeds raar om een monnik met een mobieltje in zijn handen te zien of achterop een scooter.
Nu nog even genieten maar.

Liefs en kerstgroetjes