Borneo

We begonnen in Kota kinabalu, dat is in Sabah, Borneo. Hier konden we even bijkomen van alle korte nachten. S'avonds aten we een vers gevangen vis van de bbq aan het water, werd heel leuk geserveerd incl. oogbal :-)

En daar kwam ik er opeens achter dat ik mijn camera kwijt was! Dat was echt zwaaaaaar balen. Op de reis van Indonesie naar Borneo ben ik hm waarschijnlijk verloren, dus dat kan overal zijn. Eerst was ik heel kwaad, maar ik heb het nu maar losgelaten. Al mn foto's van een maand Indonesie ben ik kwijt, en ik maakte de meeste foto's, van alles momenten tussendoor, maar gelukkig hebben we alle hoogtepunten op Alex' camera, dus het is niet het einde van de wereld :)

Sepilok, hier gingen we opnieuw orang utans kijken. Deze keer was het op een voedingsplatform. Er waren er een stuk of zes, ze kwamen 1 voor 1 aanslingeren aan de touwen. We konden ze goed zien ondanks de hoeveelheid toeristen met belachelijke grote camera's die aanwezig waren. Het leuke was dat we deze keer ook een mannetje konden zien met van die grote wangen,dat was wel indrukwekkend. Later ging er ook een klein schattig aapje op de reling zitten. Iedereen liep er meteen naartoe natuurlijk, later volgden ze in horden een andere aap. Wij bleven naar de enige achtergebleven en blijkbaar vergeten oerang utan kijken. Even later hoorden we allemaal geschreeuw, MOVE BACK, MOVE BACK! Bleek dat 1 van de apen aan een man was gaan hangen, aanvankelijk heel lief en knuffelig en vervolgens begon hij te slaan en te bijten. Voor ons was er geen gevaar, want we waren niet in de buurt. Dat is het jammere als dingen te toeristisch worden, gewoon totaal niet natuurlijk en dan krijg je dat, logisch dat ze gaan bijten.

Sandakan was onze volgende stop. Er was niet veel te doen, maar we konden weer even boodschapjes inslaan en genieten van eindelijk een fantastisch hostel, schoon en netjes, hoera! Oh, en lekkere en goedkope donuts :)

Twee dagen later gingen we op een rivier tour, op de kinabatangan rivier. Na een lange busreis kwamen we in onze dormkamer aan, een kamer die je deelt met anderen. Al snel gingen we in de boot over de rivier. Onze gids stopte steeds langs de kant en dan bleek de boom vol apen te zitten of er lag een slang opgekruld in de boom te slapen of er zat een prachtige vogel op een takje. Voor de apen hadden we meestal wel een verrekijker nodig, maar gelukkig had ik die bij me.

Het eten was fantastisch. Elke dag stonden we voor zessen op om precies om 6 uur in de boot te zitten voor een vaartochtje. Smiddags hadden we een jungletocht, te voet en elke avond hadden we een nachtwandeling door de jungle. We moesten uitkijken voor bloedzuigers, dus lange mouwen aan en legging aan. Ook moesten we laarzen aan, want het was 1 grote modderboel, het maakte steeds zo'n leuk zuigend geluid als je je voet uit de modder wilde halen. Gelukkig zijn we er niet ingevallen. Ik had 1 bloedzuiger in m'n laars aan mn legging hangen, maar na een aantal pogingen konden we hm eraf halen.

De nachtwandeling was veel leuker dan verwacht. Ik had niet verwacht veel te zullen zien, aangezien het donker is :), maar het tegendeel was waar. We zagen heel veel prachtig gekeurde vogels stokstil op de takken van de boom zitten, slapend. Paars, geel, blauw, rood, echt supermooi. De gids scheen zijn licht erop en zo konden we ze goed zien. Ook zagen we een tarsir, die schijn je bijna nooit te zien. Wat een schatje, het wordt ook wel een spookaapje genoemd, ivm de enorm grote ogen. Verder zagen we nog een wilde kat en een schorpioen die zich snel verstopte, wat ik helemaal niet erg vond.

Tijdens de boottochten zagen we meestal hetzelfde. Heel veel Macaque apen, die we al zoveel hebben gezien, de kingfisher bird en de mooie hornbill, een soort leguaan en de probiscis aap, met zn dikke buik en zn lange neus, wat een lelijkerds zijn dat, maar heel grappig om te zien. Bomen vol zagen we! Ook een orang utan zagen we in een boom, maar dat was te ver weg om goed te kunnen zien. Helaas hebben we geen pygmy olifanten gezien, wel hun poep, maar ik had op iets meer dan dat gehoopt.

De eerste nacht al werd ik de trotse eigenaar van maarliefst 60 muggenbulten. Mn hele benen zaten eronder en de jeuk was absoluut niet te stillen, dus ik was voor het eerst blij met een koude douche. Een paar mensen zeiden zelfs dat het leek alsof ik een ziekte had, haha, fijn. Nu heb ik alleen nog een paar plekjes die langzaam vervagen.

Mount Kinabalu was onze volgende stop. Ik moest er nu toch echt aan geloven. We hadden nog net tijd genoeg om energievoedsel in te slaan, chocolade en handschoenen en water. De volgende dag begonnen we om 9 uur met de klim. We hadden een meisje van 23 als gids, ze was heel rustig en liet ons lekker het tempo bepalen. Het begin ging ons heel goed af. Trappen en trappen en stenen en stenen, klimmen, klimmen. Steeds even zitten en wat eten en drinken. We hadden een luchpakket gekregen, het was totaal onduidelijk wat er op het brood zat, het was felroze en koude gekookte eieren eet ik normaal ook nooit, maar nu at ik alles.

Beetje bij beetje werd het moeilijker. De laatste 500 meter waren verschrikkelijk, 500 meter lijkt niks, maar het is een heel eind als je moet klimmen. Elke twee minuten moest ik zitten. Het was niet zozeer dat mn benen er geen zin meer in hadden, maar mn energie was weg en mn ademhaling kon niet zoveel meer aan. We deden er belachelijk lang over, maar uiteindelijk waren we bij ons guesthouse, na 6km klimmen.

Daar kreeg ik een ijskoude douche als een zogenaamd 'warm' welkom. Niet fijn als het al heel koud is en je echt even een warme douche nodig hebt en helemaal niet fijn als ALex triomfantelijk de kamer binnenkomt en vertelt dat hij wel een warme douche had! Het eten was gelukkig wel heel goed en de zonsondergang was fantastisch! Nog nooit zoiets moois gezien. De wolken onder je, een roze/oranje gloed erboven en nog daarboven de top van de berg. De kop thee was 4x zo duur als normaal, maar toch hadden we dat even nodig.

Om 7 uur lagen we in bed, maar de slaap wilde niet komen. Ik had barstende koppijn, die ook niet weg wilde gaan. Om half twee stonden we op om te ontbijten. Ik had niet heel veel zin in ei, dus ik zat er maar een beetje aan te knabbelen. Na twee tabletten ging mn hoofdpijn gelukkig weg. Ik had ongeveer 6 lagen kleding aan, muts op, handschoenen aan en daar gingen we. Alex had mijn legging aan :-) Het bleek helemaal niet koud te zijn en het begin van de klim ging ons weer goed af. Het waren veel trappen, wat makkelijker is dan over stenen klimmen. Halverwege werd het toch wat lastiger.


Na de trappen werd het heel steil en moesten we ons aan een touw vasthouden en op die manier over de rots omhoog klimmen. Met onze benen ging het heel goed, heel verassend eigenlijk. M'n ademhaling ging wat minder en ik was vooral heel misselijk. Echt zwaar irritant, want ik kon steeds maar 50 stappen zetten en dan moest ik weer zitten, diep ademhalen, dan zakte het weg en kon ik weer verder. Waarschijnlijk toch hoogteziekte dan. Maar stap voor stap kwamen we steeds dichterbij de top. Hoe hoger we kwamen hoe kouder het werd, dus opeens hadden we alle lagen kleding en vooral de handschoenen hard nodig.

Het werd lichter, de zon kwam op, we zagen de zonnestralen net boven de berg uitkomen en over de wolken schijnen. Moooooooi! En daar waren we, op de top!!!! Yes, we hadden het gehaald! WOW, dat geeft een goed gevoel! We hebben genoten van het prachtige uitzicht. Het is zo bijzonder om de wolken onder je te zien, dat zie je normaal natuurlijk niet :).

Voorzichtig maakten we onze weg van 2,7km weer naar beneden. Alex wil altijd weer sneller dan ik, maar de gids hield hem goed in de gaten, houd je vast aan het touw Alex en voorzichtig zijn etc. haha heel grappig, hoefde ik het tenminste niet te zeggen. Bij het guesthouse kregen we een fantastisch ontbijt, ik heb nog nooit zoveel pannenkoekjes gegeten, Alex zat het hoofdschuddend te bekijken, maar ik vond dat ik het verdiend had.

Nu hadden we nog 6km te gaan, de rest van de weg naar beneden. Veel makkelijker dan omhoog. Toch was het nog een lange weg en vooral de laatste 2km waren zwaar. M'n benen leken wel losgekoppeld te zijn van mn lichaam, ze gingen compleet hun eigen weg, ik had er totaal geen controle meer over, maar ze hebben me toch mooi naar beneden gebracht.

Daarna was het bijkomen in Kota kinabalu. Dag 1 ging prima, maar na een nachtje slapen begonnen onze benen te protesteren, WHoa, wat een pijn! Ik denk dat het vier dagen geduurd heeft, elke stap en vooral elke trap op en af was een drama. Maar nu gaat het weer goed.

Vanaf KK gingen we met de boot naar Brunei, dat is weer een compleet ander land, maar het was alleen een overstap. Brunei is heel apart, veel grote gebouwen, luxe, maar niet echt mooi. Vanaf daar gingen we met de bus naar Miri, 7 uur ongeveer. Miri is in het andere deel van Borneo, Sarawak. Daar zijn we naar de Niah caves gegaan. Hele grote grotten, vol met vleermuizenpoep, maar opzich wel bijzonder om te zien. Ook zagen we heel veel felrode duizendpoten, ook bijzonderd. Vanaf Miri naar Sibu, weer 7 uur in de bus. En van Sibu met de boot, 5 uur lang, naar Kuching.

Dat is waar we nu zijn. Leuk hostel, prima stad. Morgen gaan we naar Bako Nationaal park en maandag vliegen we naar Birma! We zullen zien wat daar weer allemaal op ons wacht!

Liefs